Pag 34

populus quasi homo unus amplissime et mirifice conlaudavit et conclamavit, ut archiepiscopus
veniret et principem illum coronaret. Ad hec quoque Rugerius Clivelus, nobilis milles et
potens, populo circumstante, ait: "Per corpus Domini, nisi voluntas Dei esset, ut hic nobilis
dominus coronaretur, iste benedictus populus nequaquam ad laudem ejus ita concorditer clamaret".
Causa itaque ista sic conlaudata et statuta Anselmus de Badaglo subdiaconus ordinarius,
Guido de Landriano ellectus capitanus, Guerenzo de Puzobonelo vavasor strenuus,
Robacastelus civis et eques nominatissimus ex parte totius cleri et populi legationem de
conlaudato et coronando rege Conrado pontifici Anselmo contulerunt. Qui cum esset in
castro Plebie et intendisset super horum legationem et meam relationem, festinavit ad urbem.
De cetero ipse, quasi consentiens communi omnium gentium voto, in ecclesia sancti Michaelis,
que est Modoetie, benedicxit et uncxit, et coronam ellecto Conrado in festi Sancti Petri
posuit, altero episcopo astante regi coronando. In quo facto ego quippe piger non fui; sed
ante ipsum pontificem ipsumque coronatum ab ecclesia sancti Michaelis pontificalem virgam
in admirabili pompa, per Dei voluntatem congregata, ad honorem illius regis usque ad ecclesiam
sancti Johannis bona cum voluntate portavi, et in sancti Johannis ecclesia solempniter
cum rege isto quam optimo missam audivi. Eandem quoque solempnitatem coronationis
idem pontifex in ecclesia sancti Ambrosii, me alibi non meo vicio detento, celebravit.
54. Verumtamen, quidquid directe est actum in illo meo domino rege, dilexi et diligo.
Hunc namque gradientem per comitatus et marchias Lonbardie et Tuscie, comites et marchiones,
cujuscunque nobilitatis viri, potentes et humiles, cum gaudio susceperunt et amaverunt.
Qui vero rebeles fuerunt, ejus acutissimi gladii fortitudinem senserunt atque mortem
et confusionem, ceu Anselmus marchio dal Buscho, et illustris .. comes susceperunt.
Alter quorum, Anselmus, vitam et absolutionem suscepit per gratiam Mediolanensium, quibus
in angustissimis preliis campestris ceu miles fortissimus profuit; alter vero, scilicet comes,
vel mortem sustinuit. Ac sic benigniter et fortiter agendo, Rome appropinquavit. Sed fortis
manus Honorii pape ipsum resupinavit, atque ad Germaniam, quasi ad sua propria loca,
redire fecit.
55. Johanes igitur Cremensis, cardinalis Romanus, episcopos sufraganeos et comprovinciales
Mediolanensis ecclesie, ut excommunicaret Mediolanensem pontificem convocavit
Papie. Quibus convocatis et cardinali per plures viros et sacerdotes ipse pontifex Mediolanensis
mandavit, ne presumerent; sed ipsum per unius diei spatium expectarent. At
Papienses, Cremonenses, Novarienses quoque et eorum episcopi et aliarum civitatum, predicantes
hoc regium opus Anselmi contrarium Deo et magno regi Lotario, nequaquam illius
pontificis legationem susceperunt; sed ipsum, prestante cardinale illo Johane, excommunicaverunt.
Et Mediolanensibus, protegentibus castrum Creme, gueram facere statuerunt.
Attamen in maxima parte Mediolanenses catholicam reverentiam, vivente papa Honorio,
huic pontifici prebuerunt.
56. Honorio defuncto, Anacretus, papa Romanorum secundus, huic Mediolanensi