XLVII. De ceruo, tibiis, et cornibus.
Fons nitet, argento similis. Sitis arida ceruum
Huc rapit; haurit aquas, se speculatur aquis.
Hunc beat; hunc mulcet ramose gloria frontis;
Hunc premit, hunc ledit tibia macra pedum.
Ecce canes, tonat ira canum; timet ille, timenti
Fit fuga: culpati cruris adorat opem.
Silue claustra subit, cornu retinente moratur:
Crure neci raptum cornua longa necant.
Spernere quod prosit et amare quod obsit ineptum est.
Prodest quod fugimus et quod amamus obest.
|
|