audientibus praedicaret eos fama mirabiles et conviventibus vita monstraret
insignes. Sane si de Petro vellem cuncta referre, quae suppetunt, prius
scedula fortassis ista deficeret cum adhuc dicendi materia superesset. Nam
ut e multis unum saltim breviter referam, dum in capitulo consideremus,
aliquando de disciplinis regularibus disputantes, ille ut erat novitius, unum
ex saeculari consuetudine inordinatum protulit verbum. Tunc ego velut
ira permotus dura satis illum invectione corripui, postque redargutionum
atque correptionum longiora flagella tamquam questione pulsato sententiam
inferens per quadraginta dies illum vino abstinere praecepi, ea tamen
intentione, ut tantum ad praesens illum cum caeteris ab incautis sermonibus
deterrerem, postmodum vero sententiam discretae remissionis moderamine
temperarem. Sed cum me contigisset diversis intentum esse negotiis,
neque hoc mihi quilibet in memoriam revocasset, elapso iam praescripto
dierum circulo, tandem recordatus expavi, et quid ex iniuncta sibi
paenitentia Petrus egisset attonitus inquisivi. Fratrum itaque relationibus
didici paenitentiam esse peractam. Paenituit, fateor, prolatae sententiae,
sed gaudens ammiratus sum tantam patientiam fratris, ut pro uno solo
verbo inconsulte prolato tam longam paenitentiam pertulisset et neque per
se neque per alios indulgentiam postulasset.
Nunc igitur ad episcopum, a quo coeperat, sermo recurrat. Quamvis
enim Petrus idem ut maior erat aetate, nichilominus etiam in ardui propositi
et districtae vitae praecederet semper itinere, hic tamen ad sacerdotalis
officii iura promotus, quod in heremo didicit, in aecclesia non omisit.
Eisdem quippe terebat semper membra cilitiis, eisdem contentus erat perexiguis
admodum ac despicabilibus indumentis. Plane dum iuvenalis aetatis
ingruente natura gravissimam sepe pateretur accidiam, laquearibus
cellulae funiculos innectebat, sicque ulnis insertis psalmodiae studio pendulus
insistebat. Numquam adipe, numquam ovis vel caseo vescebatur. In
eisdem vero, quae apponebantur, eduliis continens eum frugalitas cruciabat,
ut discumbens non tam reficeret quam certaret, et intestinum potius
esset gulae bellum, quod extrinsecus videbatur esse convivium. Sepe
pugnavi, ut saltim in hiemalis inclementia frigoris, aut papirinae sibi
storiae stramenta supponeret, aut vestitus saltim nocte dormiret. In nuda
|
|