cogito, quid scribam vel loquar invenio; nil mihi dum revolvo turbate dispositionis
intrinseca, quid inveniam preparatur. Posuit namque me Dominus,
manus cuius in gravitate me tetigit, quasi calamum radice iam
tenuem, et velut arundinem trepidantem, cuius flatus imperium aggravavit,
dum in dimissis mihi parvulis, quos sub onere pupillari – pubertas nescia
secum stare conveniret – videns, merore percutior, et perplexus officiosa
confodior passione. Profecto cum humane felicitatis asperitas me,
velut hostem, valida persecutione pupugerit et carnem meam, usque ad
animam transiens, vulneraverit, nisi, pater, spiritum in speculo vestre
benignitatis attraherem, nisi in spe vestri solaminis respirarem, tanquam
vagus et confractus obruerem, et, velut in lubrico pes errans obliquansque
dilabitur, desilirem. Queso itaque, benefactor et domine, manus meas solutas
irritamento fortuito compago solite compassionis et gratie vestre confibulet
et confirmet mee pusillanimitatis occiduum, vestre gratia voluntatis.
Et cum rerum laboriosa susceptio, que mihi ex novitate casus incubuit, me
tamdiu retardaverit, more diutine, supplico, patientia vestre benignitatis
indulgeat. Et, si placet, in me squalentem animum, litteris vestris mihi
felicitatem vestri status agentibus, per … latorem presentium, roboretis.
Ego vero, pupillorum meorum negotiis ordinatis, quos vestre protectionis
auxilio dedicavi, nedum nutricis mee, officium vestre repetam mansionis.
|
|