serendae pacis gratia venerat. Qui cum expleta legatione patriam repeteret, contigit, ut
ante regis filiae domum, quae Rumetruda dicebatur, transitum haberet. Illa multitudinem
virorum nobilemque comitatum aspiciens, interrogat, quis iste esse possit, qui
tam sublime obsequium haberet. Dictumque illi est, Rodulfi regis germanum legatione
perfuncta patriam regredi. Mittit puella, qui eum invitaret, ut vini poculum dignaretur
accipere. Ille corde simplici, ut invitatus fuerat, venit; et quia erat statura pusillus,
eum fastu superbiae puella despexit, verbaque adversus eum inrisoria protulit.
At ille verecundia pariter et indignatione perfusus, talia rursus verba respondit, quae
ampliorem puellae confusionem adferrent. Tunc illa furore femineo succensa, dolorem
cordis cohibere non valens, scelus quod mente conceperat explere contendit. Simulat
patientiam, vultum exhilarat, eumque verbis iocundioribus demulcens, ad sedendum
invitat, talique eum in loco sedere constituit, quo parietis fenestram ad scapulas haberet.
Quam fenestram quasi ob hospitis honorem, re autem vera ne eum aliqua pulsaret
suspicio, velamine texerat pretioso, praecipiens atrocissima belua propriis pueris, ut,
cum ipsa quasi ad pincernam loquens "Misce" dixisset, illi eum a tergo lanceis perforarent.
Factumque est; et, mox crudelis femina signum dedit, iniqua mandata perficiuntur, ipseque
vulneribus transfixus in terram corruens expiravit. Ea cum Rodulfo regi nuntiata
fuissent, tam crudele germani funus ingemuit, dolorisque inpatiens, ad ulciscendam
fratris mortem exarsit. Foedusque quod cum Tatone pepigerat inrumpens, eidem bellum
indixit. Quid plura? Conveniunt utrorumque in campis patentibus acies. Rodulfus
suos in pugna dirigit; ipse in castris residens, de spe victoriae nihil ambigens, ad
tabulam ludit. Erant siquidem tunc Heroli bellorum usibus exerciti multorumque iam
strage notissimi. Qui, sive ut expeditius bella gererent, sive ut inlatum ab hoste vulnus
contemnerent, nudi pugnabant, operientes solummodo corporis verecunda. Horum itaque
viribus rex indubitanter fidens, dum ipse securus ad tabulam luderet, unum e suis
in arborem, quae forte aderat, ascendere iubet, quatenus ei suorum victoriam celerius
referret, comminatus eius se caput abscisurum, si Herolorum aciem fugere nuntiaret.
Is cum Herolorum flecti acies et a Langobardis cos opprimi conspiceret, interrogatus a
rege saepius, quid Heroli gererent, cos optime pugnare respondit. Nec prius malum
quod cernebat, loqui non audens, aperuit, quam universae acies hostibus terga praeberent.
|
|