n. 14
Aperi labia mea, Deus, et tenebras loquentis illustra
ut sit effiiax sermo meus et ad audiendum aures demulceat
auditorum. Sparge rorem tuae gratiae supplicanti;
infunde vocibus unctionem ut qui in cursu praesentis
vitae atteritur de tua gubernatione laetetur. Intret in
conspectu vicarii tui sancti, ista quae offertur oratio et te
desuper inspirante, in oratione hujusmodi miserationis
plenitudinem prosequatur. Prolixa doloris mei pagina
nova tangat corda fidelium, et qui patientis fletu non
flectitur, ad compatiendum supernae pietatis affectibus
excitetur. Eram dudum fama dives et abundabam in
prosperis; eram prae principibus in patria singularis,
cumque mihi in statu fragili nil deesset et fortunae fallacis
eventus me ad fortia roboraret, direxi oculos fallaces ad
grandia et impetu coepi petere potiora. Sic quod, cum
cor appetendo calesceret et ad dignitatum regimen ambitiosus
animus aspiraret, mox fortuna ad casum asperitatis
accendit, mox ad certamen attrahit, mox ad
tentationes innumeras excitat, ut vel tentationum jaculis
illum torquendo confoderet vel eum sibi per improvisa
certamina subjugaret, quae laqueum tetendit ut aspiranti
sperata subtrahat et idem ad habita de caetero non recurrat.
De parvis tandem vocatus ad grandia, de infimis ad
excelsa promotus, illic inveni poculum amaritudinis
ubi sumere speraveram somnum pacis et ibi ferculum
felle mixtum ubi recipere decreveram incrementa virtutum.
Propter quod dies facti sunt mihi obnoxii, menses
vacui et horae instabiles status mei. Oderunt me mei
|
|