Pag 8

an mendatium. Alioquin non dabo tibi responsum". Grosulanus vero super hoc percunctatus,
tandem in eodem conventu dicit: "Volo, ut dicas verum". Grosulanus vero super hoc
quasi a Domino confortatus, dixit: "Literas, de quibus me interrogas, ego non dictavi nec
scripsi, sed et alias in divina a pagina legi, et in ipsis non inveni verbum quod confirmaret
te iure posse esse Mediolanensis ecclesie archiepiscopum; atque conscilium et auxilium dedi
pluribus clericis et viris, qui miserunt Romam Obizonem Nigrum et Heribertum de Bruzano,
ut rogarent papam ne tibi miteret stolam". Unde Grosulanus comotus ait: "Archiepiscopus
nunc sum et stolam habeo. Quod nisi satisfeceris michi de hac presumptione, faciam
de te, quod michi pertinet facere". Tunc presbiter porexit sibi cartarn signatam
apostolico sigillo, hec continentem: "Gregorius episcopus, servus servorum Dei, Liprando
sacerdoti salutem et apostolicam benedictionem. Si sanctorum memoriam veneramur, de
quo legimus morte et abscissione membrorum, si patientiam laudamus eorum, quos a fide
Christi gladius nec ulla pena divisit; tu quoque abscisso naso et auribus pro Christi nomine
laudabilior es, qui ad eam gratia pertingere meruisti, que ab omnibus desideranda est, que
a sanctis, si perseveraveris in finem, non discrepas. Integritas quidem corporis tui diminuta
est, sed interior homo, qui renovatur de die in diem, magnum sanctitatis suscepit incrementum.
Forma visibilis turpior, sed imago Dei, que est forma iustitie, facta est in diminutione
iocondior, in turpitudine pulchrior. Unde in canticis canticorum gloriatur ecclesia
dicens: Nigra sum, filie Yerusalem. Quod si interior species nichil passa est detrimenti
hiis abscissionibus, non est abscisum a te sacerdotale officium, quod proprium est sanctitatis
et non tantum conscideratur in integritate membrorum, quantum in integritate virtutum.
Unde imperator Constantinus Yerosolimitani episcopi cujusdam occulum pro nomine Christi
erutum sepe osculabatur. Et exemplo patrum atque documento majorum didicimus non
auferre sacrum officium martyribus pro hujusmodi censura membrorum. Proinde, martir
Christi, confortare in Domino; magis credas in te nunc esse presbiteratus officium, quod
prius olei unctione, nunc vero tibi est sanguinis tinctione comissum; et quanto minus habes
quod possit auferri, tanto minus timeas predicare, que recta sunt, seminare que centuplicata
redentur. Scimus quidem, te ab inimicis sancte ecclesie semper inimicari atque affligi;
sed tu ne eos timeas, neque perterearis, quia nos tam te, quam tua omnia sub nostra et sub
apostolice sedis tutella cum magna caritate tenemus. Et si in aliquibus tibi necessarium
fuerit apostolicam sedem apellare concedimus; et si ad nos et ad sedem nostram veneris,
cum gaudio et magno honore suscipere parati sumus". Hiis perlectis, Grosulanus, quasi
vellet destruere, sigillum strinxit et capa sua texit. Inde presbiter seu irato animo rem suam
quesivit, et requirendo Grosulano ait, nisi sigillum et cartam sibi illesam rederet, civitatem
totam inde commoveret. Et carta sigillata et inlesa sibi redita, Arialdus, abas monasterii
Dionisii, seorsum presbiterum fecit et in cameram duxit, atque inter multa blanda presbitero
ait, ut manum obedientiae Grosulano daret. Sed presbiter ipse, exaltando et reiterando
vocem, inquit: "Manum obedientie? manum obedientie? Per viventem in saecula, nec
minimum digitum manus mee darem pro hac re". Quod cum audisset conventus clericorum,
qui adhuc aderat in palatio, ait intra se: "hoc conscilium non est in scilentio". Et
cum abas et presbiter cameram exissent, et archiepiscopus signum dissolvendi conscilium
dedisset, presbiter sibi scilentium indixit et audientiam habuit, dicens: "Ne scandalum in me
faciatis, scitote, ego.. in meo officio, secundum quod ipse servaverit me in suo". Et talli
tenore prebuit manum Grosulano.