in ea civitate feminarum nobilissima Digna nomine forma quidem
eximia sed candore pudicitiae amplius decorata. haec
dum habitaculum super ipsa urbis moenia haberet turremque
excelsam suae domui imminentem, subter quam Natissa fluvius
vitreis labebatur fluentis, ne sordidissimis hostibus ludibrium
fieret animaeque pulchritudinem vel vi inlata libidine vitiaret,
mox ingressum hostium captamque urbem praesensit, e summa
se eadem turre obvoluto capite in gurgitem praecipitem dedit
metumque amittendae pudicitiae memorabili exitu terminavit.
plura praeterea eiusdem regionis castella inmanis hostis extinctis
vel captivatis civibus succendit ac diruit, Concordiam,
Altinum sive Patavium, vicinas Aquileiae civitates illius instar
demoliens solo coaequavit. exinde per universas Venetiarum
urbes, hoc est Vicentiam Veronam Brixiam Pergamum seu reliquas
nullo resistente Hunni bacchantur, Mediolanium Ticinumque
pari sorte diripiunt ab igni tamen abstinentes et ferro.
deinde Aemiliae civitatibus similiter expoliatis novissime eo
loco, quo Mincius fluvius in Padum influit, castra metati sunt.
ubi Attila consistens, dum utrum adiret Romam an desisteret,
animo fluctuaret, non urbi, cui infestus erat, consulens sed
Alarici exemplum pavens, qui captae a se urbi non diutius
supervixit, dum ergo has animo tempestates revolveret, repente
illi legatio placidissima a Roma advenit. nam per se vir
sanctissimus Leo papa ad eum accessit. qui cum ad regem
barbarum introgressus esset, cuncta ut optaverat obtinens non
solum Romae sed et totius Italiae salutem reportavit; territus
namque nutu dei Attila fuerat nec aliud Christi sacerdoti loqui
valuit nisi quod ipse praeoptabat. fertur itaque post discessum
pontificis interrogatum esse Attilam a suis, cur ultra solitum
morem tantam reverentiam Romano papae exhibuerit, quando
quidem paene ad omnia, quae ille imperasset, obtemperarit;
tum regem respondisse: non se eius, qui advenerat, personam
reveritum esse sed alium se virum iuxta eum in habitu sacerdotali
|
|