adiit et, qualiter per visionem angelicam in saepe dicto loco ecclesiam aedificaverit, ordine
pandit illiusque consecrationem humili prece deposcit. At ille sanctus pontifex audiens
beatum Michaelem in loco, qui suae erat diocesis, voluisse revelari suis temporibus, in
laudes prorupit creatoris et plenus lacrimis, quas profundebat suavis amor archangeli,
contra montem illico genua flexit et expansis manibus et intentis in caelum oculis sic
fatur: "Grates agimus gratiae tuae, summe pater, rex saeculorum, qui nullum tempus absque
bonitatis tuae testimonio nobis transire permittis". Ecce enim indignos nos famulos tuos
populumque tuum per summum maiestatis tuae ministrum visitare non dedignaris, quem
nostris bonis votis rebusque tutandis non dubitamus fore patronum".
X. Dixerat et famulum Domini Iohannem advocat, de nomine, patria simul et religione
sciscitatur, quibus ortus maioribus, quave occasione et quo tempore advenerit, quaerit et
audit. Unde etiam quamplurimum in Domino gavisus ad illius postulata libenter assensum
praebuit diemque dedicationis illi praestituit omnique clero et populo, ut illuc sollempniter
conveniant, indicit. Confluit hominum multitudo innumerabilis ex diversis urbibus,
opidis et villis tantae rei fama admonita, sicut mos est, ac studio novitatis; et ante diem
consecrationis totam fere occupavit planiciem ab ipsa Taurinensi civitate vacantem amplis
territorii spatiis, ubi eatenus rarus incola morabatur, donec pro angelica revelatione
coepit honori et amori haberi ipsa regio, quae antea inculta et vilis habebatur".
XI. Venerabilis quoque praesul Amizo ad locum appropinquans in castro hospitatur
Avilliano. Ecce autem circa noctis medium, dictu mirabile, immensus ignis instar magnae
columpnae videtur e caelo supra montem descendere suisque flammis coruscis aere sereno
totum circumlambere. Cuius novitate miraculi populi stratis exciti supplices ad caelum
manus tendere, pectora pugnis tunderem. Vociferantur cuncti Pyrchirianam penitus exuri.
Tollitur clamor ad sydera. Episcopus ipse tanto rumore attonitus surrexit partemque
rutilae lucis iam iamque residentis contemplatus sic ait suis: "O quam metuendus est
locus iste ! A Domino vere factum est istud, et est mirabile in oculis nostris. Hic
est ille ardens rubus, in quo Moysi quondam apparuit Dominus; hic est mons alter
Syna, igneam legem per dispositionem angelorum accepturus". In crastinum igitur, cum
ad locum ventum fuisset et honorabilis pontifex cum venerando coetu foribus humilis
basilicae astitisset, aspexit ab alto tamquam olei liquorem effluere et effigiem crucis
humore crasso per aecclesiolae quosdam scopulos eminentes apparere. At ille obstupefactus
et cum omni populo terrore perculsus humilis ingreditur et humi prostratus archangelo
mediante a dominatore caeli et terrae perfectum finem tantae virtuti obnixius imprecatur.
Oratione autem finita cum oculos lacrimis suffusos levasset, videt titulum
mirae pulchritudinis erectum, procul dubio manibus angelicis coaptatum, et balsamo atque
oleo per circuitum supraque affluenter resudare in tantum, ut ad terram usque videretur
effluere. Quod cernens accepto festinus linteo oleum reverenter extersit et sic operto
titulo missarum ibi sollempnia devotissime celebravit. A linteo vero, quo sacra extersa
est ara, quanta processerit virtus, non est nostrae facultatis evolvere, quia non inbecillis,
non a daemone possessus, non qualibet infirmitate detentus aliquis inde tactus est, quem
inexpertem divinae pietatis mox sanitate recepta virtus archangeli permiserit existere.
Tantis pius antistes miraculis motus anachoretae precibus et ab honestis nobilium personis,
qui affuerant, exoratus cum interminatione sempiterni anathematis constituit, ut a
suo successorumque suorum saeculari dominatu vel inpedimento liber esset per saecula
|
|