deponet de sede, nostramque humilitatem
dignabitur exaltare. Nam Deus ut justas
iras ultore plectit gladio, neque virgam
super fortem justorum diu stare permittit,
ne extendant justi ad impios manus suas.
Cur ergo impie, tanquam tuba exaltas vocem
tuam? nonne desinis ab ira, nonne desinis?
sed semper in tua superbia malignaris? jam
enim nomen regis non habes cum regnum
amiseris: hoc tibi accidit nutu divini flaminis
corda Siculorum tangentis, nec cognoscis
improbe casum tuum. Iam tua cadit
superbia. Nam Deus resistit superbis, frangens
superborum elata cornua, respiciens humilitatem
humilium; justam namque causam
fovemus, namque haereditaria jura regni Siciliae,
ducatus Apuliae, et Capuae principatus,
serenissimae dominae uxoris nostrae, filiae Regis
Manfredi, amitae Regis Conradi prosequimur.
Ad cujus prosecutionem, nobis jam
Deus vias prosperas praeparabit, per quas te,
Deo, cunctisque nationibus odiosum evellamus
et penitus contundamus, et non poteris
contra nos tuo exercitu prosperare. Nos
enim contra te sic hostiliter, sic potenter cum
nostris victricibus insigniis, veniemus, quod
te et prolem tuam de facie terrae delebimus,
et Leonem, qui pullos Aquilae interficiens
deplumabat, sic nostri draconis interficiemus
morsibus toxicatis, quod de eo non erit