[peccavi, penas] equanimiter tolero, patienter suffero. Si
paterna iussa recusavi, si in matrem vel levi sermone peccavi,
si utriusque iussionibus pronus non parui, merito patior, equo
animo tolero. Si penuria vos arceret, si egestas cohiberet, si
necessariarum rerum copia non vobis habundanter afflueret,
fortune vestre calamitas patientie mihi documentum existeret.
At, ut opinor, in patrem non deliqui, genitricem non lesi,
eisdem pro posse parui, adversus in nullo exstiti. Penuria non
vos arcet, egestas non cohibet. Quo magis ammiror, cur natum
paterna sprevit affectio et quid genitricis sui geniti sic est
oblita dilectio.
Cum igitur causam opinari non valeo, sedens mereo, cogitationum
validis procellis illidor, immensis mestitie fluctibus
quattior. Illud tantillum pecunie, quod domo extuli, cum processi,
non adulteriis, non scortis, non conviviis, ut plerique
et fere omnes adolescentuli faciunt, prodigus consumpsi, sed
in variis et necessariis usibus, pater, expendi, tum corporis
necessitudinibus sustentandis, tum libris conficiendis, partim
doctoribus mercedibus persolvendis. Quibus deficientibus mendicare
erubescens libros pignore obligavi, quos absque cunctatione
amittam, nisi in nativitate Domini proxima solvam.
Multis itaque diebus per dubitationem consumptis, quasi de
vestra vita diffisum, cor meum merens mecum ita confabulatur:
Si genitor mihi viveret, nequaquam sibi dilectum filium
delinqueret; si genitrix vitales auras carperet, sui uteri
fructus immemor non existeret! Hinc est cordi innata mestitia,
hinc imo pectori longa suspiria.
Interea loci dum sic coartor, dum vehementer angustior,
cedit nostris partibus quidam, [qui] mihi notus affuit, qui vos
vivere et valere constanter asseruit. Hinc est menti natum
|
|