Pag 604

concitavit invidiam. Quid plura? Prefatus Guibertus veluti Catilina omnes sceleratos,
quos potuit, sibi fecit amicos. Dehinc propinquante paschali festivitate licentiam remeandi
Ravennam a venerabili papa peciit et impetravit, promittens se post pascha
supra Balneo-regis comites exercitum ducturum.
Interea venerabilis Gregorius expeditionem contra Normannos preparabat, veniensque
obviam duci Beatrici usque ad castrum Sancti Fabiani, eam simul cum filia ad
expeditionem invitabat. Quas volentes pura mente papę obedire precepto Longobardicus
varvassorum tumultus impedivit; nam sedicione subita exorta expedicionem
dissipavere; sicque infecto negocio papa Romam remeavit; Beatrix vero cum filia ad
propria rediere.
Non longo post tempore papa languore corporis in suburbio Romę subito corripitur.
Cencius vero, de quo supra memoravimus, credens eum iam morti destinatum,
odium, quod mente conceperat, subito evomuit. Nam fidei commissor illis diebus fuerat
cuiusdam Cencii, scilicet Gerardi comitis filii, qui beatis apostolorum principibus
curtem unam testamento legaverat. Deo vero odibilis ille credens papam iam mortuum
vel iam morti proximum, sacrilegii simul et periurii crimen incurrens, testamentum
falsavit curtemque suis applicavit usibus, ducentis libris datis tantum apostolorum principibus.
Interea convalescente papa super hoc cepit exagitari negocium. Quid plura?
Pessime egisse convincitur; datisque obsidibus curtem secundum defuncti voluntatem
apostolorum reddidit principibus. Sed eius furor non quievit. Nam eiusdem pestiferi
consilio Ugo Candidus, de quo supra memoravimus, secundo ad apostasiam conversus
est. Hic Apuliam tendens, Robertum et Normannos dudum a papa excommunicatos
contra sanctam Romanam ecclesiam mirabiliter excitavit. Nam dicebat eos falso excommunicatos
et papam non secundum decreta sanctorum patrum pontificem, sed
sancte Romanę ecclesię invasorem, adiciens se cum suis fautoribus Roberto coronam
imperialem daturum, si eum militari manu ab ecclesia pelleret. Quod cum cottidie
palam et clanculo in curte prefati ducis musitaret, hanc a prudentissimo duce accepit
responsionem: "Quia tibi necesse est, si placet, in auro vel argento vel in aliqua alia
pecunia vel in equorum vel mulorum adiumento a me suscipe munificentiam, mihi vero
suadere non poteris contra Romanum me armari pontificem. Nefas enim est credere
per tuas inimicicias vel alicuius posse papam deponi, qui electione cleri et laude populi
Romani, cum kathedra pontificalis vacaret, intronizatus, ad altare sancti Petri ab episcopis
cardinalibus consecratus est". Sicque cum magno dedecore repudiatus ad Guibertum,
suę nequicię fautorem, se contulit.
Cum hęc ita gererentur, Mediolanenses capitanei et varvassores, ecclesiarum
venditores, a colloquio regis remeantes, Mediolani magnas excitant sediciones,
machinamenta quedam fingentes; nam simplices quosque sedicionis ignaros hoc modo
alliciebant, dicentes se integritatem beati Ambrosii velle iurare. A Deo vero protectus,
de quo supra retulimus, Erlimbaldus, videns machinamenta diaboli paulatim crescere,
estuabat; neque potissimum quid faceret aliud inveniebat, nisi ut se et Dei populum
volentem pro iusticia dimicare velut fortissimus Iudas armis defensaret. Quid plura?
Crescebat cotidie numerus infidelium, et de die in diem numerus minuebatur Paterinorum.
Eodem quoque tempore Mediolanensis civitas tota incendio concrematur, in