XXVII Sed, ut mihi dixeras, Deus te creavit
Et bonoque, nobili sensu te ditavit,
Et ad suam speciem pariter formavit,
Ut ancilla fierem tibi me dotavit.
XXVIII Ergo, si tu domina creata fuisti,
Et dabatur ratio, per quam debuisti
Nos in mundo regere, cur mihi favisti
In rebus illeciti et non restitisti?
XXIX Non Carnem, sed Animam iustum est culpari
Que se, cum sit domina, sinit ancillari;
Nam Caro per Spiritum debet edomari
Fame, siti, verbere, sic vult dominari.
XXX Caro sine Spiritu nichil operatur,
Omnis aminiculo vivens [re]negatur;
Caro que per Spiritum non subpeditatur
Per mundi blandicias mox infatuatur.
XXXI Caro que corrumpitur per se malum nescit;
Carni sine Spiritu nichil innotescit;
Sed quod iubet exequor culpa tibi crescit;
Caro sine Spiritu mortua quiescit.
XXXII Si voluptas Spiritus inops dicatur
Per Carnem pedisequam, Caro ad q[ui]d culpatur?
Culpa tangit Animam, per quam imperatur
In quod Caro fragilis vivens operatur.
XXXIII Carne quidem gravius tu peccasti, crede
Carnis sequens libitum fragilis ac fede;
Rodunt mea viscera vermes in hac ede;
Iam non loquor amplius; Anima, recede!»
Anima ad Corpus.
XXXIV Adhuc dixit Anima: «Tecum volo stare
Et tua, si potero, dicta retractare;
Ut quid michi loqueris, Corpus, tam amare,
Volens mihi penitus culpam imputare?
XXXV O Caro miserima, que vivens dum fuisti
Multa vana, frivola, a quo didicisti
Verba tam asperima que iam protulisti?
Atamen in plurius recte respondisti.
XXXVI Istud enim consonum scio veritati:
Restitisse debui tue voluptati;
Sed tua fragilitas prona voluptati,
Nugis mundi debita, noluit hoc pati.
XXXVII Quando te voluero, Caro, castigare,
Verbere, vigiliis, vel fame domare,
Mox te mundi vanitas cepit effrenare.
Et illius favolis coegit te vacare.