statim regiam arripuit dignitatem. Augustulus siquidem, qui
imperii praesumpserat potestatem, cernens universam Italiam
Odovacris viribus subdi inopinabili metu perterritus sponte
miserabilis purpuram abiciens, cum vix undecim mensibus
rem publicam obtinuisset, imperialem deposuit maiestatem.
ita Romanorum apud Romam imperium toto terrarum orbe
venerabile et Augustalis illa sublimitas, quae ab Augusto quondam
Octaviano coepta est, cum hoc Augustulo periit anno ab
urbis conditione millesimo ducentesimo nono, a Gaio vero
Caesare, qui primo singularem arripuit principatum, anno
quingentesimo septimo decimo, ab incarnatione autem domini
anno quadringentesimo septuagesimo quinto. igitur deiecto
ab Augustali dignitate Augustulo urbem Odovacer ingressus
totius Italiae adeptus est regnum. quod dum per annos quattuordecim nullo inquietante tenuisset, ab Orientis tunc partibus
adveniens Gothorum rex Theodericus Italiam possessurus
intravit.
Sed ut ad liquidum, quam ob causam vel unde advenerit,
possit agnosci, necesse est aliquantisper ad superiora
repedare.
Walamir Ostrogotharum rex, de quo superiori libello
praemissum est, quod Attilae Hunnorum regi subiectus extiterit,
mox ut Attila occubuit, ab Hunnorum se suosque dominio
avitae libertatis memor excussit. idem quoque et Gepidarum
rex Ardaricus ceteraeque Hunnis subiectae faciunt
nationes. Hunni vero dolentes Walamirem eiusque exercitum
non solum se a suae ditionis iugo excussisse, sed etiam ceteris
nationibus, ut similia facerent, incentores fuisse, mox ut
fugitiva mancipia eos insequentes ad servitutem pristinam armis
adgressi sunt revocare. conglobatis itaque suis super Hunnos
Walamir irruit tantaque in eos caede grassatus est, ut de
Reliquo, qui superfuerant Hunni, Ostrogotharum arma formidarent.
Leo denique imperator cum Gothis post haec Illyricum
vastantibus foedus iniit ac Theodoricum Thiodimeris filium
ex Arileuva concubina genitum a Walamere eius patruo obsidem
|
|