1. Domino Berardo de Aquino.
Quanta mihi verborum paupertas, imo egestas, sit in maximis lacrimarum
divitiis ubertim imbuentium, quia mihi non blandior, nunc ipse perpendo.
Effusius plangerem, nisi vereri viderer dubium esse an amaverim
dominum et benefactorem meum, unam regis nostri progeniem dudum,
Karolum serenissimum Calabrie ducem, vita nunc lacrimabiliter multis
functum, vobis potissime, domine mi, precordialius tanto, quanto vos
singularius diligebat. Desunt mihi verba, non lacrime, quas meritissimus
dolor expressit. Sed ne, dum meas prosequor, vestras irritem, meas prius
opus est siccem. Mihi tamen difficillimum est moderari luctibus meis et
vestris, quibus animo crucior, mederi. Sed quia inveteratus dolor irrideri
solet, cum dicatur stultus aut fictus, ausim persuadere fidentius ut illum
deseratis, potius quam ipse vos deserat.
Turpissimum subiectum dicunt in homine docto doloris remedium lassitudinem
merendi. 2. Scitis illud
Mors equo pulsat pede pauperum tabernas
regumque turres.
Cogitemus, ut Annei verbis utar, nos cito perventuros quo dominus nec putemus
illum periisse, sed premissum. Habere debemus homines tamquam
amissuri et amittere tamquam habeamus. Dura fateor lex imponi vestre
magnificientie videtur, ne dominum sic clementem, magnanimum, liberalem,
pium, vestri amantissimum iustissimumque defleatis extinctum.
De quo quia delectissimum Virgilianum illud dicere possumus
|
|