Conversans inter homines communia sumit,
Ex Evangelio vivendi dogmate sumpto,
Hypocrisim fugiens, haeresimque cibos reprobantem.
Nec cibus in vitio, sed abusus sive libido;
Cum sociis habitans a lautis abstinet escis.
96. Nam quamvis...
XXI. Additio.
111.
Orans nocte semel Satan audit ter replicantem
Francisci nomen; cui sanctus: "Quid petis?", inquit.
Respondit daemon: "Non est peccator in orbe
Cui si poeniteat non parcatur, sed ei qui
Se nimis austere vivendo necaverit, ulla
Non dabitur venia". Fallacis vox fuit ista
Daemonis ad tepida sanctum revocare volentis.
Nam mox carnis ei tentatio contigit, ipso
Qui prunas ardere facit sufflante, perurgens.
Quam cum praesentit vir sanctus, veste reiecta,
Verbera dura sibi cum chorda fortiter infert;
Insuper e cella fervens egressus in hortum,
Cum nix magna foret, nudum se mersit in ipsam.
Et sic, dum corpus alsit poenaliter extra,
Flamma fuit penitus exstincta libidinis intra,
Ut deinceps minime sentiret tale quid in se.
Dum bene pugnatur, cito tentator superatur,
Vimque resistentis non suffert debilis hostis.
Erudiens alios adversus praelia carnis,
Ut carnis vitia, sic sensus exteriores,
Per quos mors intrat, reprimi debere docebat.
"Verba vel aspectus qui non refugit mulierum
Mundus ab hac macula, nisi multum mente virilis
Sit", ait, "esse potest, ut in igne manere nec uri".
|
|