Debuit illa dies multo pice nigrior esse,
Qua miser adscendit, quo ruiturus erat.
Illa dies pereat nec commemoretur in anno,
In qua Tancredus regia sceptra tulit.
Illa dies pereat, semper noctescat abysso,
In qua Tancredus preredimitus abit.
O nimis infelix memorabilis unctio regni!
Uncxit abortivum que manus ausa virum?
Embrion infelix et detestabile monstrum,
Quam magis alta petis, tam graviora lues.
Corpore te geminas, brevis athome, semper in uno,
Nam puer a tergo vivis, ab ore senex.
Hoc ego dum dubia meditarer mente profundum,
Que res nature dimidiasset opus,
Egregius doctor et vir pietatis amicus
Explicuit causas talibus Urso michi:
Ut puer incipiat, opus est ut uterque resudet,
Ex quo perfectus nascitur orbe puer.
Non in Tancredo sementat uterque parentum,
Et, si sementent, non bene conveniunt.
Dux alter de stirpe ducum, de stegmate regum,
Altera de media stirpe creata fuit.
Naturam natura fugit: fornacis aborret
Gemma luem, nec humus nobilitate coit.
Evomit humorem tam vilis texta virilem:
Concipitur solo semine matris homo.
Quantum materies potuit pauperrima matris,
Contulit et modicum materiavit opus.
Hunc habuisse patrem credamus nomine, non re:
Rem trahit a matre dimidiatus homo.
Qui purgata solo bene culto semina mandant,
In lolium versos sepe queruntur agros.
Sepius infelix conceptum vacca iuvencum
Monstriferumque pecus mollis abortit ovis.