te per Christum, ut pro me precem fundas apud ipsum, quatenus
sanguine proprio testari merear verbum eius quod praedico >> . Ad quod
adipiscendum ei haec occasio fuit. Iuraverat enim illi omnis clerus tam
maioris quam minoris ordinis, nec non ipse Wido qui pontifex dicebatur,
quatenus cum eo deberent haeresim simoniacam ac neophitanam damnare
et in catholicam fidem ulterius persistere. Sed cum ecclesiarum regimina
eidem Widoni sine rectoribus apparebant, illico quod iuraverat oblivioni
tradebat et, ceu canis ad vomitum, sic revertebatur ad suum antiquum reatum.
Quod vir Dei Arialdus cernens, litteras per manus Herlembaldi ad
apostolicum direxit, quatenus ipse decerneret quid de Widone adultero et
simoniaco atque periuro fieri oporteret. Tunc enim duo clerici Modicenses
ad Christi famulum venerunt, spondentes velle se relinquere opera et consortium
diaboli et deinceps firmiter tenere et praedicare opera et fidem
Christi. Nam unus ex his tantae erat audaciae et perversitatis, ut quasi ductor
existeret adversae partis. Quibus vir Dei ait: << Tot quippe sunt qui hoc
dicunt mendaciter, ut iam paene nemo est cui possit credi veraciter. Vos
vero, si vultis ut vestris credam sermonibus, ite et operibus me firmum
reddite >> . Regressi igitur domos, connubio illico a se repulso, coeperunt palam
et constanter profiteri beati Arialdi verba esse plena veritate, quae
hactenus erant professi fore plena falsitate. Haec ut Wido audierat, saevos
illuc protinus apparitores mittens, eos capere iussit atque in Alpes ad castrum
quod dicitur Leucum deportari. Ibi namque in tam dirum carcerem
sunt missi, sicut ipsi nobis sunt postea professi, ut numquam eos contigerit
audisse sanctos a paganis diriora perpessos. Quod Christi famulus dum
|
|