clausis, memorata muliercula, dolens se sua spe fraudari,
cum suo filio propriis brachiis amplexato episcopum usque ad curiam
prosequitur sed, ab hostiario repulsa, non intromittitur. Illa vero
licet suo sepe desiderio frustrata, ad curiales tamen fores dum residendo
studiosa expectaret si forte pontifici foras egredienti
filium suum ad cunsagrandum sacro oleo offerre valeret, ipse puerulus
inter materna brachia ultimum vite spiritum exalavit: fuerat enim
nimia plebis oppresione anxius. Quod miseram se clamans mater
ut vidit, flebilles miserandi gemitus voces sic lamentando in excelso
emittit: « Quis michi misere sufficiet gemitus? Circumvalat enim
me inremediabilis dolor, extreme paupertatis et amisionis filii geminata
aflictio. Quid fili de te faciam, cum nec habeam quod
pro tui corpusculi tumulatione tradere debeam? ». Illa ergo talia
luctuossa voce proclamante, pius pontifex sanctisimus Iohannes percumtactur
quenam esset que tam insuliti meroris querulas sic
lacrimabiliter proderet. Cui cum responderetur cuncta ei per
ordinem referendo qualiter predicta muliercula filium suum incolumem
ad cumfirmandum sacro oleo ad illum advexisset, sed paulo
ante incurentis populi opresione pernimium aflictum, etiam
dum adhuc prestolaretur eius egressum, inter materna brachia defunctum
doleret, intimo cordis dolore tactus, sine mora a prandio ad
quod cum suis residebat clericis surexit atque pro sui negligentia
ipsum puerum esse mortuum cum eiulatu nimio profitendo, ad matrem
ipsius pueris cucurit, eiusdemque defuncti corpusculum a matris
gremio ablatum secum in cubiculum, quo secrecius orabat, suis
brachiis amplexatum portavit. Quod cum humi prostratus prolixius
lacrimando orasset, regrediente anima pueri corpusculum contremuit,
surgensque ab oratione ipsum puerum vivum et sanum sacroque
crismate unctum matri sue restituit ipsamque, immenso gaudio
exultantem pro redito sibi filio, cum munere non modico ad
propria remisit. In loco vero illius cubiculi postea eclesiam in honore
|
|