amplius, quam terrene imperialis nostre serenitatis
mansuetudo habere videretur, concessam a nobis nostroque
imperio optineant . 39 O scelerate atque malefice,
eadem, quam affers in testimonium, refert historia
longo tempore neminem senatorii ordinis voluisse
accipere religionem christianam et Constantinum pauperes
sollicitasse pretio ad baptismum: et tu ais intra
primos statim dies senatum, optimates, satrapes quasi
iam christianos de honestanda ecclesia Romana cum
Cesare decrevisse. Quid, quod vis interfuisse satrapes?
O caudex, o stipes! Sic loquuntur Cesares? Sic concipi
solent decreta Romana? Quis unquam satrapes in consiliis
Romanorum nominari audivit? Non teneo memoria
unquam legisse me ullum non modo Romanum,
sed ne in Romanorum quidem provinciis satrapem
nominatum. At hic imperatoris satrapes vocat eosque
senatui preponit, cum omnes honores, etiam qui principi
deferuntur, tantum a senatu decernantur aut iuncto
populoque Romano. Hinc est, quod in lapidibus
vetustis aut tabulis ereis aut nomismatis duas litteras
videmus scriptas: SC, idest senatus consulto, vel quatuor:
SPQR, hoc est senatus populusque Romanus. Et,
ut Tertullianus meminit, cum Pontius Pilatus de admirandis
Christi actionibus ad Tiberium Cesarem,
non ad senatum scripsisset (siquidem ad senatum scribere
de magnis rebus magistratus consueverant), senatus
hanc rem indigne tulit Tiberioque prerogativam ferenti,
|
|