Spiritus intumuit; tandemque silentia tristi
Fronte monens: «Uno si quidem plus viximus» inquit,
Quam decuit placuitque die - crimenque fatebor
Ipse meum: pridem tacitus me prelia sensi
Aversis tentare deis, sed pulcra per omnes
Gloria precipitem casus fameque libido
Ceca tulit -, testes facio, quos sensimus hostes
Esse, deos: actum quicquid vel arma vel artes
Vel nostre valuere manus, nec defuit unquam
Cura operi egregio. Vicerunt numina nostros
Conatus. Cecidi totus, nec iam ulla relicta est
Spes michi: vos precibus Romanam exposcite pacem.
Consilii hec est summa mei.« Sic fatus in imas
Rursus abit latebras, celumque videre recusat.
Inde pudor mixtusque dolor, simul ira pavorque
Cum quaterent animum assidue, tutasque negaret
Fama moras hostisque odium, secreta paravit
Effugia occultosque abitus; lucemque per omnem
Multus adesse foro, populo se inferre frequenti;