et prope duceretur ad exitum, a
Fratribus, a quibus pro morum honestate tenerrime
diligebatur, deportatur ad tumulum
Sancti Conffesoris Widonis, et fusa oratione pro
eo cum fletu et suspiriis in eodem momento
absque ulla dilatione surrexit incolumis, tanquam
numquam fuisset vexatus febrium incendiis.
Alio tempore quidam Monachus, nomine
Gerguinus, illa infirmitate, quae Gutta appellatur,
graviter fuerat occupatus, ut in ejus
toto corpore vix aliquod sanum membram reperiretur;
et non solum a seipso, verumetiam
a multis de ejus salute desperabatur. Rogavit
deferri ad tumulum praedicti Confessoris Christi,
ubi dum jaceret prostratus humi, confestim
facta oratione sanus effectus est, et gratias
agens suo Salvatori, devovit se de cetero
in obsequium Beati Confessoris Christi Widonis.
Quaedam mulier gravem oculorum dolorem
diutius passa, ad ultimum coeca effecta est, ita
ut neque diem a nocte discerneret, neque aliquid
aliud videre posset; adducitur suorum
manibus ad sepulchrum Sancti Widonis Abbatis,
et cum magno singultu ejus auxilium postulans
continuo lumen recepit, et quae tristis venerat
cum magna laetitia ad propria remeavit; reddens
gratias Deo pro salute recepta, et fideli
servo ejus Sanctissimo Widoni.
Multa alia sunt, quae Dominus Deus per Sanctissimum
servum suum. Widonem quotidie
operatur, quae singula a nobis si scriberentur,
et fastidium generarent lectori, et fortasse incredibilia
viderentur. Et quoniam, sicuti supra
diximus, ad alia tendimus, haec, quae de
Sancto breviter diximus, ut sufficiant breviter
regitamns.
XX. ABBAS FRANCO.
Huic successit Franco, qui vivens in regimine
mensibus octo exivit de corpore,
et antequam moreretur in tam brevi spatio
temporis quidam Baro, nomine Petrus, dedit
Ecclesiae Sancti Clementis et servitoribus ejus Castellum
quoddam, quod vocatur Ripa, cum
Ecclesia Sancti Salvatoris, et hoc donum confirmavit
scripto per manus Franconis Abbatis.
1046.
XXI. ABBAS DOMINICUS.
Mortuo isto Francone, successit Dominicus
in regimine, qui electus in Abbatem ab
omni Congregatione consensu Imperatoris Henrici,
venerabilis Chuonradi filii, et datus ab
Abbate ejusdem Monasterii in quo fuerat ipse
professus. Instrumenta vero chartarum, et ea,
quae fecit in diebus Abbatiatus sui, incipiunt
ab Anno Dominicae Incarnationis millesimo
quadragesimo sexto, de mense Septembrio.
Quo anno, regni sui videlicet jam octavo,
Rex Henricus venit Capuam, et Domni Dominici
confirmavit electionem. De quo quia
plura sumus locuturi, licet faciamus digressio¬nem,
ad ejus elefctionem quomodo facta fuit,
et in Monasterio quid egerit, enarrare decrevimus.
Fuit de Monasterio Sancti Fructuosi,
quod appellatur Caput montis, vir religiosus,
et eruditus arte medicinali; pro qua multum
placuit Imperatori. Sapiens in rebus secularibus,
valens in literis, et quod magis appretiandum
|
|