mendacia, loca petit vicina silvestria, firmat in
monte Gibellio, qui alias Aethna dicitur, dolose
latibulum, et imperiales sibi mores et verba, quae
veritas et natura non dabant, adultera fictione
componit. Jam falsus per Siciliam rumor increbuit.
Visitatur pauper in tenebris, honoratur plus
solito, et rerum victualium, quarum pressus prius
inopia fuerat, copiosa per aliquos opportunitate
fulcitur. Adhuc plures exules, quos perfidiae aut
invidiae macula de naturalibus terris vicinis ejecerat,
et in nemoribus latitabant, praecipue Bartolomaeus
de Mileto, et fratres nepotes quondam
veteris Petri de Calabria comitis apud Tarracenam
peremti, ad simulacrum, audito rumore, concurrunt,
falsitatis causas explorant, quaesitas
inveniunt, et, velut qui, fluminis impetu prolabentes,
apprehensa jam stipula, turgidas credunt undas
evadere, adhaeserunt exules monstro mendacii,
et quas solus forte formare non poterat, jam
plures falsi sibi additi fomites falsas roborant fictiones.
Ecce jam plenum falsitate portentum,
imperatorem intitulant, colunt ut praesidem, reverentur
ut dominum. Et, ut securiora dent incrementa
principiis, excelsum montem Conturbii,
quem olim exhabitari fecerat imperator, pro
tutiori statione conscendunt; per quos imperiali
sigillo vitiose conflato, sub consueto titulo Caesaris
literas per diversas partes imperator phantasticus
subdola formatione conscribit. Et, ut facilius
audentium animos novae fraudis adinventione
corrumperet, indicat se olim habitu simulato
ac divinae permissionis oraculo ad expianda
delicta nonum annum in peregrinationis exercitio
peregisse. Sicque plures regni civitates et
nobiles de fidelitate sollicitat, et sub isto colore
requirere non formidat. Hoc quippe fraudis et erroris
involucro multa confinia loca Siciliae callida
machinatione corrupta, necnon et remota
etiam, nisi necessarium praevenisset antidotum,
surrepens morbus occiduus infecisset, cum essent
quamplures, quos ad credendum simplicitas incauta
conduceret, et nonnulli, quos, si super hoc
scientia certa non falleret, simulantes se tamen
nescire quod noverant, ad aliorum sequelam violata
jam mentis contra regem Manfredum invidia
trahebantur. Cumque super hoc regis ejusdem aures
relatio inopinata perstreperet, et ad longinquas
quoque provincias figmenti hujus novitas pervenisset,
ad subvertendum idolum et cultores ejus
dictus Richardus praeses provinciae instanter accingitur.
Et, cum ad summitatem montis ipsius,
in quo aemulorum domini regis jam quantitas
convenerat, tum ex praeruptis saxosae rupis objectibus,
tum ex viarum arctissimis intervallis,
sibi et suis impugnare volentibus facilis non pateret
ascensus, obsidionem ibi satis urgentem exercitu
congregato firmavit, inclusoque coërcuit,
ut nulla victualium quantitas, quibus miseram
regere possent inediam, ad eos more solito portaretur.
Cum autem nimis esset inelegans, nec
etiam regia fortuna permitteret, ut ejusdem rei
perniciosa temeritas, quae turpe nimis habuerat
|
|