20. tos cruentosque. Coeperunt itaque Herlembaldum cohortari ut descenderet
et Christi adversarios cum eis prosterneret. Quibus nullo modo
adquiescens, nec descendit nec manus deposuit. Ipsi vero irruerunt protinus
in eos et sicut enim ante validissimum ventum fumus, sic ante eos omnis
illico infidelis evanuit populus. Widonem vero ante ianuas in equo reperiunt,
quem iuste fustigantes spoliant, atque eorum manus vix evadere
potuit, in cenaculum quoddam tractus potius quam delatus. Tot namque
ocius tunc apparuere pro veritate certantes, quasi eidem nulli essent in eadem
urbe resistentes. Magno igitur cum trophaeo ecclesiam intrantes,
Herlembaldum descendere faciunt, immo laeti valde sunt effecti eo quod
beatum Arialdum, quem credebant mortuum, reperiunt vivum. Quem ergo
tollentes in atrium ecclesiae quae dicitur Rozoni deveniunt, ibique protinus
tanta armatorum multitudo est congregata, quatenus inimicorum
non solum corpora prosternere, verum etiam ipsorum possent libere omnia
aedificia subruere. Ad quod namque patrandum dum anxie anhelarent,
Herlembaldus iam vexillum in manu tenens erectum, ait: << Oportet ut
domnum Arialdum inquiramus cuius domum evertere primitus debeamus >> .
Haec vero ut Christi martyr audierit, in locum unde a cunctis posset
audiri se iussit deferri, eoque, innuente manu, silentium factum est magnum.
<< Carissimi, - inquit - si in linguas verterentur nostra omnia
membra, nullo modo valerent Dei laudare magnalia vobis hodie caelitus
ostensa. Hodie enim, ut scitis, talis hora fuit, in qua nullus vestrum unum
saltem pro veritate valebat verbum proferre. Nunc autem nullus est qui vel
etiam contra vos, ut inspicitis, audeat mutire. Et quis vero est haec operatus,
|
|