ratio quominus cum Iohannozzum compellare
uelim. Quanta deuotionis facies, quanta humilitas ?
nempe paupertas ultronea, crux sua et
Xristi sequela, illum Xristi discipulum faciunt.
Videres illum humiles meos dignantem accubitus
temperato nimium uesci cibo, uerba
intermiscentem sepius, suauiter deum semper
ardentia, credo equidem subtrahendi cibi gratia,
potius quam loquendi; et ne commensales
tam modica sui refectione turbaret, et tristi
forsan silentio redderet mirabundos, alacri
facie se fingebat, qui semper leta tristitia suspirabat.
Sed quid ego sermonibus illum longioribus
refero? talis michi apparuit, talemque
exemplarem effigiem sui liquit, qualem ego
sepenumero induisse uellem. Quid desideramus
marcidas has caducasque diuitias, et quas
subito furantur fures, et tinea demolitur ?
Quid ambitionem que cunctos fere mortalium
falsos fieri subigit, et subactos ad inferos premit ?
Quid pestiferum consanguinitatis amorem,
cum ille monarcha perhemnis uti nos