Pag 562

colligere zizania, eradicent simul et triticum, nec per diligentiam segetem dominicam
purgent, sed per temeritatem ipsi potius inter purgamenta numerentur .
P . Quoniam praemissis rationibus mihi video satisfactum, quod vere in ligandis aliquibus
et solvendis non iusticiam tenuit, sed suo arbitrio satisfecit, velim ostendas,
quid ad illud responderi oporteat, in quo causam eius quidam excusant. ?Non mirum?,
inquiunt, ?si domnus apostolicus Heinrico regi maledixit, cum ille et ille apostolicus
illi vel illi imperatori similiter fecerit?.
R . Non habet vim talis excusatio nec pondus ista defensio. Astipulatur nobis
in hoc Gregorius Nazanzenus: Qui talibus , inquit, excusationibus utuntur, non continuo
legem aecclesiis dabunt, si semel aliquando aut raro aliquid tale factum invenerint,
quoniam quidem neque si una alicubi hyrundo videatur, veris continuo tempus adduxit,
aut si quis semel mare in hyeme transeat, continuo etiam legem navigandi
proponet. Ac per hoc quod ex aliqua subreptione raro factum legitur, non statim
autenticum et regulare dicetur, et profecto culpabilis iudicabitur, qui contra consuetudinem
aecclesiae factum aliquid imitatur .
P . Gratias Deo, quod excusatio illa refellitur, quae causam illius maxime defendere
putabatur. Quocirca properemus ad alia, paucisque mihi digneris explicare
quae restant, videlicet quod respectu futurae turbationis ab aecclesia etiam excommunicari
dignos non debuerit separare.
R . Testetur pater Augustinus quod sentit et manifestum faciat quod requiris:
Nos , inquit, ad sanam doctrinam pertinere arbitramur, ut et canes propter pacem
aecclesiae toleremus, et canibus sanctum, ubi pax aecclesie tuta est, non demus. Cum
ergo sive per neglegentiam praepositorum, sive per aliquam excusabilem necessitatem,
sive per occultas obreptiones invenimus in aecclesia malos, quos aecclesiastica disciplina
corrigere aut coercere non possimus, tunc - ne ascendat in cor nostrum impia
et perniciosa praesumptio, qua estimemus nos ab his esse separandos, ut peccatis
eorum non inquinemur, atque ita post nos trahere conemur, veluti mundos sanctosque
discipulos ab unitatis compage, quasi a malorum consortio, segregatos - veniant in
mentem illae de scripturis similitudines et divina oracula vel certissima exempla,
quibus demonstratum est, malos in aecclesia permixtos bonis usque in finem seculi
tempusque iudicii futuros, et nichil bonis in unitate fidei ac participatione sacramentorum,
qui eorum factis non consenserint, obfuturos . Item Augustinus: Si mal i, inquit,
bonos in unitate contaminant, nullam iam aecclesiam, cui sotiaretur, Cyprianus
invenit. Si autem mali bonos in unitate non maculant, nullam causam separationis
sacrilegus Donatista proponit . Item Cyprianus: Si videmus , inquit, in aecclesia
zizania, non ideo impediri debet fides aut caritas nostra, ut quia ipsi in aecclesia
zizania cernimus, ideo de aecclesia recedamus .
P . Ita quod movebat animum certis est rationibus expeditum, ut nulla dubitatio
relinquatur. Sed et illud scire desidero et magnopere concupisco, si stare possit, quod
sui defensores dicere consuerunt: ?Non abhorret a praeceptis dominicis, si quos a nequicia
sua revocare non possumus et corrigere non valemus, viribus resipiscere compellamus?.
Hac igitur ratione regem viribus et quibus potuit modis compescuit et, quia