Concursum est totiens: iam sanguine rura madescunt,
Iamque rubent fontes, Italis iamque altior arvis
Exerit herba caput, subito demissus ab astris
Cum iuvenis memorandus adest patrieque ruinas
Fert humero. Videt hunc claris Hispania factis,
Africa iamque audit. Sic nunc incerta duorum
Stat Fortuna ducum, sic iam sub pondere nutat.
Finis erit quem Fata dabunt; sed magna parantur.
Huc ubi perduxit carmen, citharista repente
Subticuit digitoque liram percussit inanem.
Plausus ad hec sequitur procerum populique faventis.
Rexque iterum: «Libicos audisti ex ordine casus,
Hospes,» ait «nostreque vides primordia gentis.
Gratia si dictis est debita, vestra retexe
Principia vestrosque duces.» Hic leniter ille
Subridens «Quam congeriem, rex optime, rerum
Exigis! an breviter nostros audire triumphos
Forte putas? Brevior narrantibus exeat annus;
Tu petis anguste conferri in tempora noctis.
Cuius magna retro pars est. Tum lingua volentem
Deserit: impediunt cure somnusque laborque.
Non vacat hec inter tempus sermone tenere
Quis facile Italiam per secula longa frementem
Tuscorumque acies et tot Samnitica bella