ille: «Faciam», inquid, «quod iubet domnus meus». Illis vero
recedentibus, precepit suis tota nocte vigilare et explorare fores
monasterii, ne de qualicunque parte ibi cibum vel potum introduceretur.
Sciebat enim quod nihil cibi vel potus sive aliquid ad
ędendum in monasterio remansisset. Noverat namque per omnia
virum esse sanctum.
XIII. Ea vero nocte idem pater beatissimus totam duxit pervigilem
rogavitque Dominum cum lacrimis, qui servis suis in
montibus et in desertis locis semper ferculis suis ministare dignatus
est, ut sibi misereri dignaretur, prebens alimenta monachis
et qui in deserti regione quinque milia ex quinque panibus
et duobus piscibus saciavit hominum, suis sa<c>iare dignaretur
hospitibus. Cumque his orationibus et aliis huiusmodi tota nocte
perorasset, repperit summo mane tantam copiam vini et panis
in cellario, quanta aliquando ex labore proprio habere potuit.
Erant enim omnia vascula vinaria vino optimo replęta et orreum
replętum ipsum. Facta autem die, summens rex cibum cum
suis, sciscitat qualiter vel unde illis ipsum advenisset cibum. Cui
cuncta per ordinem relata sunt. Amirans ergo rex et clamans
sanctitatem huius viri, laudans Deum et glorificans, abiit.
XIII. Promittens ergo interea rex ante suum egressum ibi
multa bona facere propter ammirationem predicti abbatis et veneratione
eiusdem loci coetuque fratrum inibi degentium, quia
multi nobiles carne et nobiliores Ede, scilicet ex Francorum prosapia
ibi Deo militabantur. Si quis vero episcopum vel abbatem
suo loco desiderasset, de monachis ipsius loci et de discipulis
beati Frodoini et de eius doctrina viri requirebantur, de quibus
nonnulli mirę et perfecte sanctitatis in eodem loco exercebant.
XIV. Igitur tuba convocatus omnis regis exercitus ipseque
rex abbati et omnium fratrum orationibus se conmendans, deinde
valedicens, precedente iamdicto ioculatore, coepit abire. Qui