esse videtur, de rebus illa de finibus Telesia, locum, ubi nominatur
Iubiniola, ubi constructa est ecclesia, vocabulo Sancti Vincencii,
et in locum ubi dicitur Monumenta, et hoc declaro, quia
Iohannes diaconus, adque modo prepositus supradicti monasterii,
missus superius dicti domni Ylarii, serenissimi abbatis ante idoneos
subscriptos testes, et secum abentem Falconem diaconum, advocatorem
supradicti monasterii, pro pars eiusdem domini abbatis,
causaverunt mecum dicentes, ut tam ego, quam et meis heredibus
de predictis rebus prefati monasterii ex eisdem locis, ego
et servi mei, et missi mei, me sciente, frugium inde tulissemus
plus valiente viginti solidos Constantinopolitanos, et per virtutem
missi prescripti monasterii exinde expelleremus, unde ipse prepositus,
missus memorati monasterii, idest missus ipsius domini
abbatis, una cum prefato suo advocatore querebat exinde mecum
finem facere. quo ego taliter ipsum prepositum, missus nominati
domini Ylarii, venerabili abbatis, cum predicto advocatore suo
dicentes audivi, responsum dedi illis dicendo: ut de predictis rebus,
et locis Iubeniola, et Monumenta, ego et servi mei, et mei missi
malo ordine frugium exinde non tulissemus; sed subiunxi dicendo:
ut predictis rebus ego tenere, et dominare, et frugium exinde tollere
non malo ordine, sed pro quo rebus ipsa a parte prescripti
monasterii illud tenuisse, et dominasse, et nullam racionem ego
haberem, per quod rebus ipsa mihi legibus pertinere deberet. et
statim prepositus ille, missus nominati domini Ylarii serenissimi
abbatis, cum prefato Falcone advocatore suo, querebant a me talem
securitatem pro parte supradicti monasterii habere, ut rebus ipsa
semper in eodem monasterio debeat permanere, sine contradiccione
mea, et de meis heredibus, et sine cuiuscumque, a parte
nostra, aliqua contradiccione. ego autem dixi: ut ita facerem.
quapropter ego superius dictus Aldemari comes ideo dum mihi
congruum esse videtur, bona etenim mea voluntate, ante idoneos
homines subscriptos testes, per hunc quoque videlicet scriptum
|
|