quarum quinque ad testamentum vetus, sexta ad novum pertinet testamentum.
Nos enim sumus, ut ait apostolus, in quos fines seculorum devenerunt. Prima
itaque etas, ab Adam inchoata, in Noe iusti tempore terminatur, secunda in
Abraham, tertia in David, quarta in transmigratione Babilonis, quinta in sacratissimi
mundi salvatoris adventu, sexta ab eodem incepta. Hoc a principio nesciebatur,
quando hoc deus cunctipotens disponebat, sed inchoata sexta etate
notum est, postquam Christus resurrexit a mortuis, quando et aperuit discipulis
sensum, ut intelligerent scripturas. Verum hoc de preteritis. Nam que futura
erant in testamento novo, intus consistebant in nucleo, sciri et discuti necdum
poterant, nisi modo in spiritu prophetie.
Sed et futurum non erat, quod ipsi iam cernimus, ut aliquis post apostolos
et evangelistas mitteretur propheta, qui historias ecclesiasticas, quasi designaturas
aliquid, ut olim in veteri fiebat, colligeret, ne liber ad contemplandum
populus, ut olim Iudeorum, manere cogeretur sub pedagogo. Ubi enim prophetie
spiritus loquitur, speculator scripturarum comprimitur, et presumere iam
quicquam, veluti potestate quadam obumbratus, pallescit. Inde est illud, quod
de sanctis animalibus dicitur: Cum autem fieret vox super firmamentum, quod
imminebat capiti eorum, stabant et submittebant alas suas. Quando enim ad
contemplanda secreta penetramus misteria, ac si quibusdam pennis ad celi altiora
levamur, sed mox, ubi vox super firmamentum insonat, alas deponimus,
quia necesse est, ut homo, quantacunque plenus sit gratia, sileat, ubi spiritus
ipse loquitur, et vocem suam comprimat. Licet ergo sancta animalia pennas
habeant ad contemplandum, quibus ea, que infra firmamentum sunt posita, hoc
est infra sacrarum scripturarum volumen, intelligere possint, cum tamen vox fit
super firmamentum, alas submittunt, quia, si quando prophetie spiritus aliquid
per prophetas loquitur, quod in sacris codicibus non habetur, mox a sua contemplatione
quiescunt, et, ut honor detur spiritui sancto, a sua mox libertate succumbunt.
Verum hoc in testamento novo raro contingit rariusque recipitur, ut et
liberum sit nobis contemplando proficere et falsorum prophetarum nenias devitare
possimus.
Huius itaque rei gratia ille debuit generalem prophetiam ad noscenda exercitia
huius temporis scribere, quem mundus pene totus Christi esse dilectum et
celestis aule camerarium agnovit, ut sciret christianorum ecclesia prophanas
novitates escludere et peregrinas prophetias, que huic essent contrarie, devitare.
Minetur qui vult mundi finem infra anni imminere circulum, ut timore infructuoso
|
|