Ordine regali mensam iubet ille parari,
Qua ratione pari stat cetus eum venerari
Fercula militibus mandat ubique dari
Dux Bertoldus erat, per quem fuga nostra paratur;
Hic aput Alpinos populos vehementer amatur;
Cuius et ingeniis vita redempta fuit.
Alpibus ingeritur, vallemque subit Murionum,
Suscipit egregium gavisa Gebenna patronum,
Cui comes et populus contulit omne bonum.
Donat ei Rodanus lucios truitasque decoras;
Gaudet ab Ytalia dominos restringere lora;
Miratur Ligures hos pepulisse foras.
Hiis ita salvatis ratio monet, ut videatis,
Quid Segusa facit, quid agat regina Beatrix,
Et fortes reliqui quos labor ille capit.
Civis ubi regem noctu percepit abire,
Arte dolum reprimunt quem morte parant aperire,
Unde patent domine pacis ubique vie.
Pergit, et ignorat, quo ducant fata maritum;
Carta refert ipsum patria cum pace potitum.
Legit, et ingemuit; nescit et ipsa situm.
Hec ubi carpit iter, studet amplicuisse marito.
Gaudet, et invento longa statione petito,
Cuius ad imperium fervet abire cito.
Inde suam patriam cum coniuge cesar adivit.
Omnis terra sibi placito moderamine vivit;
Fortius Allobroges; nam dominatur ibi.
Sic decet, o lector, que nunc legis acta, notare:
Ut, dum Lombardos dominum loquor inde fugare,
Non quasi vulgares sint probitate pares.
Maxima dum minimam potuit devincere turmam,
Et dum sanus egrum subito certamine turbat,
Si pars egra luit, laus ibi nulla fuit.
Teutonicis gladiis potuit mare terra moveri,
Nulla potest paritas tante probitatis haberi.
Qui fuit eger heri, cras quoque sanus erit.
Sunt, fateor, Ligures animo populoque viriles,
Gens feritate valens proprias extollere vires;
Nec tamen est tenebris equiperanda dies.
Lombardia foro multoque referta colono,
Subdita Romano Romana lege patrono,
Leta sedet populo, milite, rure, bono.
Quantumcumque tamen dinoscitur aucta decore,
Cesaris ad laudem se conspicit inferiorem,
Huncque suum dominum iure subacta colet.
31. Quomodo Lombardi omnem potestatem imperii a se excutiunt et omnia iura fiscalia
auferunt et usurpant.
O mala tempestas, quam Romula protulit estas,
Agmina funestans, que regia planxit honestas,
Que veniente gemit, quem mare, terra tremit.
|
|