De episcopo Corsice, qui fecit me sacerdotem, et de ecclesia Sancti Honorati,
quam papa Alexander IIII dedit fratribus Minoribus de Ianuensi
conventu.
In hoc MCCXLVIII erat in civitate Ianuensi quidam episcopus
de Corsica, qui fuerat monachus niger Ordinis sancti
Benedicti, et erat Placentinus ex parte patris et Parmensis ex
parte matris, que erat de Scarpis. Hunc rex Hentius sive Fridericus
pater suus, condam imperator, fecerat expelli de Corsica,
que est contigua Sardinie, in odium Ecclesie; et morabatur Ianue
et scribebat propria manu, ut haberet victum suum; et cotidie
veniebat ad missam fratrum Minorum et postea audiebat fratrem
Stephanum Anglicum in scolis docentem. Siquidem imperator
Fridericus dederat Hencio sive Henrico filio suo non legitimo
uxorem in Sardinia quamdam dominam que appellabatur
Domicella.
Igitur episcopus supradictus fecit me sacerdotem in ecclesia
Sancti Honorati, que est in loco fratrum Minorum de Ianua, sed
tunc temporis non erat, immo tenebat eam quidam sacerdos
occupatam super locum fratrum, nec habebat populum; et quando
fratres redibant a matutino suo, ut in cellis suis quiescerent,
iste bonus homo non permittebat eos quiescere cum campanis
suis, et sic faciebat qualibet nocte. Quapropter gravati fratres de
Ianuensi conventu procuraverunt cum papa Alexandro quarto
quod illam ecclesiam habuerunt ab eo. Papa vero Alexander
canoniçaverat sanctam Claram, et ea hora qua papa celebravit
primam missam de sancta Clara, dicta oratione, accessit ad eum
sacerdos et dixit: «Amore beate Clare rogo vos, pater, ne auferatis
michi ecclesiam Sancti Honorati». Papa vero, assumpta
parabola sua, in vulgari suo dicere cepit: «Amore beate Clare
volo quod fratres Minores habeant eam». Et sic dixit multis
vicibus, ita quod quasi infatuatus videbatur, totiens repetendo.
Sacerdos vero talia, audiens ingemuit et divertit ab eo, faciens
quod Ecclesiasticus docet, VIII: Non litiges cum homine potente,
ne forte incidas in manus illius.
|
|