Qui etiam – probante veritate dicimus – per unamquamque litteram lacrimas
sanguine mixtas exprimeremus: et utinam praestaret nobis Dominus, ut, qua hora
nostram luctuosam adhortationem legeris, in praesentia tua per omnem litteram sanguine
plena lacrima flueret.
Unde, fili excellentissimae et spiritalis compater, peto te et, tamquam praesentialiter
adsistens provolutus terrae et tuis vestigiis me prosternens cum divinis mysteriis, coniuro
coram Deo vivo et vero et eius principe apostolorum beato Petro, ut sub nimia
festinatione et maxima celeritate nobis subvenias, ne pereamus, quoniam post Deum
in tuis manibus nostras omnium Romanorum commisimus animas. Non nos derelinquas:
sic non te derelinquat Dominus in omnibus tuis actibus et operibus. Non
nos spernas: sic non te spernat Dominus invocantem eius potentiam. Ne elonges a
nobis auxilium tuum, christianissime fili et spiritalis compater: sic non elonget Dominus
auxilium suum et proteccionem a te tuaque gente, dum ingressi fueritis contra inimicos
vestros ad dimicandum. Adiuva nos et auxiliare nostri sub magna velocitate, christianissime:
sic adiutorium sumas a Deo omnipotente, qui te unxit super turbas populorum
per institutionem beati Petri in regem. Occurre, occurre, fili, occurre et subveni
nobis, antequam gladius inimicorum ad cor nostrum pertingat – peto te, ne
pereamus, ne quando dicant gentes, quae in cuncto orbe terrarum sunt: “Ubi est fidutia
Romanorum, quam post Deum in regibus et gente Francorum habebant?” Non nos
patiaris perire et ne moreris aut differre nobis solatiandum nec a tuo nos separes
auxilio: sic non sis alienus a regno Dei et vi separatus a tua dulcissima coniuge,
excellentissima regina et spiritali nostra commatre. Non nos amplius anxiari et periclitari
atque in luctu et fletu perseverare permittas, bone excellentissime fili et spiritalis
compater: sic non superveniat tibi luctus de tuis meisque dulcissimis filiis, domno
Carolo et Carolomanno, excellentissimis regibus et patritiis. Non obdures aurem
tuam ad audiendum nos et ne avertas faciem tuam a nobis, ne confundamur in nostris
petitionibus et ne periclitemur usque in finem: sic non obduret Dominus aurem suam
tuas ad exaudiendum preces et ne avertat faciem suam a te in illo futuri examinis
die, quando cum beato Petro et ceteris suis apostolis ad iudicandum sederit omnem
ordinem, omnem sexum omnemque potestatem humanam et saeculum per ignem, dicaturque
tibi, quod avertat divinitas: “Nescio te, quia non auxiliatus es Dei aecclesiae
et defendere minime procurasti eius peculiarem populum periclitantem”.
Audi me, fili, audi me et subveni nobis. Ecce adest tempus salvandi nos: salva
nos, antequam pereamus, christianissime rex. Quid enim melius quidve elegantius
aut egregius, quam periclitantes et in angustia positos salvare? Scriptum quippe est:
Qui salvat, tamquam qui edificat. Hinc enim praecipuus Esaias propheta ait: “Subvenite
oppresso”. Omnes enim gentes, quae circumquaque sunt positae et ad vestram
per Dei potentiam Francorum fortissimam gentem refugium fecerunt, salvae factae sunt;
et si omnibus gentibus auxilium inpertire non differtis et per vos salve efficiuntur,
multo amplius sanctam Dei ecclesiam et eius populum de inimicorum inpugnatione
debueratis liberare. quanta fidutia in nostro inerat corde, quando vestrum mellifluum
conspicere meruimus vultum et in caritatis vinculo sumus alligati atque connexi,
in magna quiete et securitate nos permanere! Sed, dum a vobis sperabamus lucem
|
|