devictis et superatis Gothorum populis, qui in Italiae partibus ad devastandos fines
et urbes et gentes confluxerant, nec non Ungaricis procul expulsis longeque remotis,
quos gens Italiae ab illis valde olim attrita cognovit: rex Albertus cum strenuissimorum
militum agmine magno stipatus, securus per Italiae loca proficisceretur, tandem Mediolanum
iter direxit, quam per multa noverat tempora post decessum Brenonis, qui eam
post omnes Italiae urbes quas construxerat mirifice adornavit et adornatam decentissime
multis honoribus superexaltavit, et qui postea, prout erat in cunctis usibus humanis salutifera,
ab universis imperatoribus Romanis exaltatam, maximeque ab Hadriano et Nerva
eius filio atque honorabilissimo et decentissimo rege Traiano, nec non Maximiano rege
crudelissimo, palatiis supra portas septem iussis imperialibus magnifice elevatis, super
cunctas Italiae urbes quasi rosae amoenissimae floruisset. Qui cum Mediolanum venisset,
palatium Maximiani, quod situm est infra moenia urbis, vel Traiani iuxta thermas sancti
Georgii locatum, velociter praeparari praecepit, ignorans, ut ipse postea simulabat, quod
nullus rex a tempore beati Ambrosii, in cuius praesidiis civitas Mediolanensis super omnes
Italiae urbes ab ingressu imperatoris libertatem acquisivit, urbem hanc introisset. Quo
audito cives aliquantulum suspecti, si aut hostium incursione aut civium perturbatione
aut alio pravo ingenio hoc cogitasset, tacite rimantes perturbabantur. Quid multa? Deo
annuente et beato Ambrosio interpellante, ingressus sibi omnino prohibitus est. Tandem
populi videns voluntatem, aliquantulum se laetum simulans et quasi parum hoc paucipendisset,
tenens sub pectore vulnus plusquam quisquam esset ratus, ad palatium Ambrosianum
haud longe ab ecclesia eiusdem hospitatus sedit. Ea tempestate Walpertus
archiepiscopus, cathedram regensAmbrosianam, vir indolis bonae, iuvenis tamen et ut
tempus habebat militaris, satis attente conscilio et suorum militum armis insistens regi
deserviebat. Erat namque regi episcopus carus, conscilio venerandus, et in cunctis negotiis
imperialibus iudex fidelissimus. Itaque cum de quacunque causa multis iudicibus
astantibus sententiam proferre curabat, cuncti unanimiter illico obtemperabant. Aliquantis
autem transactis annis, cum Walpertus universi negotia regni, a rege fidelissimus probatus,
curiose ac sedule dispensaret, canes palatini nimia invidia quasi ranae turgidi,
clanculo imperatori Walpertum criminose accusarunt. Itaque rex falsa occasione accepta,
super Walpertum et totam civitatem quasi leo ardentibus oculis, mortem cruciatibus diversis
interminans, insanire ac fremere coepit. Quamobrem Walpertus, regem virum
vesanum et furiosum cognoscens, ipsum inrationabiliter commotum, magis scientia animi,
quam armorum viribus caede data inmensa demoliri regni, sub quoddam negotium simulans
se pergere trans montes, Ottonem Theutonicum Theutoniae fere totius ducem, ut
de regno se intromitteret, Romano fretus favore, suorum episcoporum ac militum Mediolanensium
suffragiis aggressus est. Itaque ordinato conscilio, Otto super omnes gentes
et thesauros Walperto et eius consciliis confidens, in paucis diebus, Walperto comitante,
inenarrabili militum vallatus multitudine venit in Italiam. Dum haec acta fuissent, Walpertus
convocatis episcopis ducibus marchionibus omnibusque Italiae primatibus, de superbia,
Alberti, Mediolani honorifice suscepti, conquestus est. Igitur spreta Alberti ac suae
gentis totius superbia, qui Italiam quasi ancillam dominabantur, Otto ab omnibus in regnum
cum triumphis Mediolanum electus et sublimatus est. Interea Walperto misteria
divina celebrante, multis episcopis circumstantibus, rex omnia regalia, lanceam in qua
clavus Domini habebatur, et ensem regalem, bipennem, balteum, clamidem imperialem,
omnesque regias vestes super altare beati Ambrosii deposuit. Perficientibus atque celebrantibus
clericis omnibusque Ambrosianis ordinibus divinarum solempnitatum misteriis,
Walpertus magnanimus archiepiscopus omnibus regalibus indumentis cum manipulo subdiacone,
corona superimposita, astantibus beati Ambrosii suffraganeis universis multisque
ducibus atque marchionibus, decentissime et mirifice Ottonem regem conlaudatum et per
omnia confirmatum induit atque perunxit. Quo facto rex paucis commoratus diebus Mediolanum,
conscilio Walperti edoctus, cuius probitatem atque industriam ultra omnes et
super omnes habebat sapientes, festinanter Albertum in cunctis praeoccupans negotiis,
universis tantum episcopis ex omnibus Italiae civitatibus nec non ducibus, marchionibus
capitaneis valvassoribus Ottonem Walperti amore comitantibus, cum innumerabili atque
|
|