ad Italiam Hannibalis adventu ex Sicilia exercitum Ariminum
traiecit.
P. Cornelius Scipio Hannibali || apud Ticinum || primus
occurrit. commisso proelio fugatis suis || et paene omnibus extinctis
ipse a filio Scipione liberatus || saucius tamen in castra
rediit. || pugnatum deinde est eodem consule ad Trebiam fluvium
iterumque Romani superati sunt. Sempronius Gracchus et ipse
confligit apud eundem amnem. amissoque exercitu paene solus
evasit; in eo tamen bello etiam Hannibal sauciatus est. || tunc
se Hannibali multi Itali dedidere. || qui postea quam in Etruriam
primo vere transiret, in summo Apennino tempestate correptus
biduo continuo immobiliter stetit nivibus cum exercitu conclusus,
ubi magnus hominum numerus, iumenta quam plurima,
elephanti paene omnes frigore perierunt. diris tunc
etiam Romani prodigiis territi sunt; nam et solis orbis inminui
visus est et apud Arpos palmae in caelo visae, sol
quoque cum luna pugnasse, apud Capenas duae lunae ortae
sunt, in Sardinia sanguine duo scuta sudarunt, Faliscis caelum
scindi visum est, apud Antium cruentae spicae in corbem cecidere. ||
igitur Hannibal ad Tusciam veniens Flamminio consuli
occurrit. ipsum Flaminium interemit; Romanorum XXV milia
caesa sunt, cetera diffugerunt. missus adversus Hannibalem
postea a Romanis Q. Fabius Maximus. is eum differendo
pugnam ab impetu fregit; || nam per summa montium iuga et
abditos nemorum saltus castra ponens Hannibalis fervorem
elusit || moxque inventa occasione vicit. || victus quoque Hannibal
fertur de Fabio suis ita dixisse: num quid non dixi vobis,
quod montana haec nubes maxima nos in campo vi tempestatis
obrueret?
Quingentesimo et quadragesimo anno a condita urbe L.
Aemilius Paulus, P. Terentius Varro contra Hannibalem mittuntur
Fabioque succedunt. qui Fabius ambos consules monuit,
ut Hannibalem callidum et inpatientem ducem non aliter vincerent
|
|