Ierusalem, crucem sanctam, Ierusalem et sepulchrum Domini festinare; et obiit Pisis. Imperator
igitur victoriosus Ytaliam sibi et inter se pacatam relinquens in Alamaniam rediit, et çelo Dei accensus
cruci se et suos, ut Domino militaret, signaculo conmunivit; tunc temporis Gregorio defuncto
Clemens in papatu successit; obiit Rome.
CLXV. De obsidione Açoti.
Anno Domini MCLXXXVIII. cum Tyrenses lignatum vel herbulatum exire Saracenis occursantibus
non auderent, fame valida coartari, iussu marchionis stolio navali, cui preerat Ugo Tyberiadis,
Açotum invadunt; ubi admirandum, qui regem Guidonem ceperat, capiunt, Christianos XL de carcere
liberantes et quingentos captivos milites et sergentes cum inmensa peccunia Tyrum et copiam victualium
adducentes; per huius admirandi conmutationem recuperavit marchio patrem; ad hec navis peregrinorum
adventare ceperunt. Sed et Margaritus regis Syculorum admiratus Tyro applicuit cum stolio
suo. Cuius cum Tyrios pyrate male tractarent, Tyrum exire compulsi Tripolim applicuerunt, ubi fame
pereuntes penas pro meritis receperunt. Eodem anno Saladinus Tripolim accedens vidensque se nil
proficere posse in Antiocenum principatum vertit habenas, subiciens Gabulum et Laudiciam, Saonam
et Guardiam, Trapessacum et Guasconum et alia plura. Postea reversus in Galileam Belvedere
castrum munitissimum, quod fines Iordanis custodiebat, vias Tyberiadis, Neapolim et Naçareth angustabat,
per mediam conpulit ad dedictionem; ad hec duo comittis Guilielmi Syculi regis cum quingentis
militibus et quinquaginta galeis Tyrum applicuerunt; advenerunt et alii multi siquidem peregrini cum
venerabili G[erardo] archipresule Ravennate, Romane sedis legato. Cum his itaque marchio Saracenorum
Sydonis multitudinem forti manu prostravit. Eodem anno comittem Henricum de Deti
magnanimus imperator consuetudine imperiali ad Saladinum direxit, monens et monitans, ut terram
desereret, quam invaserat, Iesu Christi; mos enim est imperii, ut inimicis bellum indicat, quia nullum
occulte bello consuevit invadere; nos autem rogatu civium nostrorum in Theothonicam vivimus, ut
ab imperatore castrum Manfredi rehedificandi licentiam impetraremus. Sed spe cassata redeuntes illo
anno Castrum-Leonis inchoavimus.
CLXVI. De peregrinatione Ubaldi archiepiscopi cum aliis peregrinis
ultra mare.
Anno Domini MCLXXXIX. Ubaldus Pisanus archiepiscopus, similiter apostolice sedis legatus,
et de omni occidentali provincia peregrini Tyrum applicuerunt; et cum eos Tyrus capere non valeret,
inter diversos diversa fuere, usque adeo quod de introitu regis Guidonis a Tripoli venientis in urbem
et prohibitione marchionis sedicio peperit scandalum in civile bellum. Inter peregrinorum multiplicia
vota Achon eligitur obsidenda. Invadunt igitur eam in mense Augusti et obsident. Sed et ipsi a
Saladino similiter obsidentur, adeo impugnantur, quod nulla erat eis spes evadendi. Sed ex insperato
XL exnacte applicuerunt et preter eos innumeri milites et barones. Saladinus itaque Christianos
die noctuque sine intermissione affligebat; propterrea marchio et archiepiscopus Ravenas, qui nec
ad obsidionem venerant nec adveniendum approbaverant, ab obsessis suppliciter per Nenorensem episcopum
et Torringe langravium, ut ad eorum succursum veniant, invitantur. Venerunt, sed invito
marchione, qui Turchorum versucias cognoscebat. Francigene de se presumentes ad pugnam approbant
exeundum; pugnatur, et Templarii et peregrinorum circiter VII milia prosternuntur; sequenti die
Saladinus fecit corpora eviscerari et in fluvium ad dolem exagerandum et ad corruptionem aeris et
aque demergi. Post hec Lombardi marchiones et comittes et plures quingentis milites applicuerunt.
Inter quos buça Cremonensis, que Cremone fuit fabricata et ultra mare pro Terre Sancte subventione
personis et rebus missa honerata; ad hec peregrini consilia inierunt, ut Saracenis prohiberent civitatis
ingressum pariter et egressum, qui libere a monte Muscardo patebat; et cum non invenirentur qui |
|