ARXETAI PROLOGOS "Non hederam sperare uales laurumue, libelle,
Quae, largita suis tempora prisca uiris.
Contulit haec magno labyrinthea fabula Homero
Aeneisque tibi, docte poeta Maro.
Atria tunc diuum resonabant carmine uatum:
Respuet en musam quaeque proseucha tuam;
Pierio flagrabat eis sed munere sanguis:
Prosequitur gressum nulla Thalia tuum.
Hinc metuo rapidas ex te nigrescere flammas,
Auribus ut nitidis uilia uerba dabis".
"Quid uanis totiens agitas haec tempora dictis,
Carmina quae profers si igne uoranda times?
Desine; nunc etenim nullus tua carmina curat:
Haec faciunt urbi, haec quoque rure uiri.
Quid tibi preterea duros tolerasse labores
Profuit ac longas accelerasse uias?
Endromidos te cura magis uictusque fatigat:
Hinc fugito nugas, quas memorare paras".
"Irrita saepe mihi cumulas quae murmura, codex,
Non poterunt uotis addere claustra meis.
Seria cuncta cadant, opto, et labor omnis abesto,
Dum capiti summo xenia parua dabo.
Nonne uides, tacitis abeant ut saecla triumphis,
Quos agitat toto orbe colendus homo?
Tu licet exustus uacuas soluaris in auras,
Pars melior summi scribet amore uiri.
Supplice sed uoto Christum rogitemus ouantes,
Quo faueat coeptis patris ab arce meis.
|
0
1
5
10
15
20
25
|