ante nostram presenciam ipse qui supra Maio paratus erat cum
sancta Dei evangelia, et ipse qui supra domnus abbas paratus erat
cum sacramentales suos iuxta legem, et cum hos testes Leonem
presbiterum et prepositum et monachum, et Donadei presbiterum
et monachum, et Adelpertum presbiterum et monachum. et dum
conspicientes nos qui supra iudex interrogavimus eos si inde venissent,
ut iam dictam consignacionem testificarent, illi dixerunt:
“Proinde venimus”. ad hec autem nos qui supra iudex fecimus eos
segregare, iam dictum Leonem presbiterum et monachum duci in
una parte, et Donadei presbiterum in alia parte; et predictum
Adelpertum presbiterum ante nos stare fecimus, et monuimus eum
de timore Domini iuxta legem, ut quod verum sciret de causa
ista testificaret. ille autem testificando dixit: “Scio quia ille terre,
“per illos fines et mensuras, quas vobis monstravimus, per .XXXa. annos
“possedit pars Sancti Vincencii”. deinde fecimus venire suprascriptum
Leonem, quem similiter monuimus, et ille similiter testificatus
est. et istis separatis fecimus venire Donadei presbiterum
et monachum, quem similiter monuimus, et ille similiter testificatus
est. Cumque taliter suprascripti testes eidem Maioni de iam
dictis terris uno ore testificassent, posita ipse Maio sancta Dei
evangelia, iuraverunt ei ipsi testes singuli ad singulos tangendo ipsa
evangelia, et dicendo per sacramentum, ut sic esset veritas, sicut
illi de causa ipsa testimonium reddiderunt. deinde iuravit ei
domnus abbas; post hec iuraverunt ei alii undecim monachi legitimi
sacramentales, singuli ad singulos, ut sic esset veritas sicut
illi de causa ipsa testimonium reddiderunt. et ita est causa ista
de iam dictis terris inter ipsum domnum abbatem, pro parte suprascripti
sui monasterii, et iam dictum Maionem finita et deliberata
in omnibus. Dum nos qui supra Auxencius iudex talia omnia
supradicta ante nos facta et perfecta conspiceremus, iudicavimus
ut a nunc et deinceps quieto nomine haberet, et possideret pars
iam fati monasterii Sancti Vincencii et eius abbates et rectores
iam dictas terras. Quapropter recordandum in perpetuum hec
omnia, qualiter superius gesta sunt, quam et pro securitate iam
|
|