pergunt ad bella doctissimi. Scio horum quendam inter triginta nobiliores et super
triginta nominatissimum, et alium inter tres celeberrimos et super tres principem, sed
et alios tres primos fortissimos, quorum vibrantibus astis alophilorum, idest malignorum,
spirituum sive hereticorum, sanguinulenta strage hinc inde reiectis ecclesiae
hostibus, poterunt castra relidi. Hii namque fortissimi castrorum principes, sed et
prudentissimi dominicae vineae cultores, nolo, me totis viribus insequantur, sed dissimulantes
meritorum culpam, indulgentiae mihi venialiter porrigant manum. Non enim
magni est praeconii, nec iudicabitur palmata tyronis de triumpho corona, si de inermi
fuerit ruriculae sanguine rubicunda.
Porro si gyganteo super me impetu conantur inrumpere, obsecro, venerabilis
princeps, exemplo mei causa pietatis alas non vos pigeat late sparsimque diffusas
extendere, ac per hoc obposito benignitatis scuto, praeparatisque spiculis labiorum,
ne patiaris me ab his violentis ultro calcibus inculcari. Quod si quispiam horum
Herculeam clava[m] robusto se iactans gestare sub humero, et pedetemtim veniens,
sive clanculo sive in propatulo, inprobe capitis mei vibranti inmerso ictu inlidere
cerebrum connitatur, quatenus inflammata cavillatione cum suis adseculis spumosis
infuso salibo dentibus, alacer huius facturae conlisione procaciter coeperit incrispare
cacinnum; mittatur, quaeso, protinus ad eum summa pernicitate praecurrens Bannaias
filius Ioiadae, secretarius Davidis auriculae in virga, qui vi extorqueat clavam
de manu eius, sed non ad suppremam fatalem suam perniciem, quocirca amissa
roboris fiducia societur, quin immo membratim tribus vel triginta fortissimis viris caritatis
vinculo et humilitatis ansula religatur.
Verumtamen, sicut supra exorabili stili voce praetulimus, Dei omnipotentis devicti
amore et sanctae matris vestrae ecclesiae profectu decoreque compulsi, quicquid
vobis placuerit vel displicuerit, aut si omnino nil dignum duxeritis, sacris nobis
vestris iubete syllabis significantius propalare. Nec hoc praetereundo, sed magis
necessarium per omnia scire vestrae maluimus sinceritatis mansuetudinem, quoniam
huius statuta concilii, non quasi generalia, sed localia vel etiam specialia, cum provincialibus
istius sedis consentaneisque episcopis aequum ratumque prospeximus delegare,
si tamen vestra vestrorumque fidelium fuerint auctoritate probabiliter roborata,
vel si curvatim inclusa infra circulum resecantis falcis vestrae nonnulla vel etiam
quam plurima inlesa valuerit effugere, et ad nostrae quandoque humilitatis manus
prospera iucunditate celebrique praecincta laetitiae favore leta reverti meruerint, indulgentiae
vestrae praenotata stigmatae venerando, non quidem vetamus cui libuerint,
sed nec coartamus, cui displicuerint, gratis tamen cunctis oblata in arbitrio respuendi
vel amplectendi relinquimus unicuique. Non enim fastidientis in guttur ultro inmergimus
huius sorbitiunculae scyphos, sed nec avide hiantis patula raptim de fauce
cyathos subtrahimus plenos de rore Liei, exceptis his nimirum, quibus oris nostri
officio opportune et importune ex debito sunt flaventia pocula modis omnibus propinanda.
De sacerdotibus autem plagis inpositis semisque vivis relictis, vel certe diabolico
fervescente furore per eius satellites interemptis, non meum, sed vestrae definitionis
erit iudicium. In vestrae itaque potestatis altitudine, in quodam iudiciali libello a
sanctis olim patribus salubriter praelibato legisse me recolo reservatum. Ob quam
igitur causam haec fecerint, vestris certius scio omnino non latuisse neque latere
|
|