iuisset quadam vice, tardauit multum, et non sciebam vbi
esset. Et contristatus [fui] valde ne quando esset mortuus et
captus ab aliquo, aut forsitan inuenisset alium statum isto
nobiliorem. Et intrauit lepus quidam in suum nidum, et
cum non vidissem illum, dixi in animo meo: Ex quo amisi
auem, sociam meam, non decet me cum isto lepore litigare,
qui suum habitaculum vsurpauit. In processu vero temporis
rediit auis ad locum suum, et cum in suo loco leporem inueniret,
dixit ei: Hic est meus locus et meum habitaculum,
egredere de eo. Cui respondit lepus: Habitaculum est in
potestate mea, vnde ego magis debeo obtinere quam tu. Tu
autem contra me calumniose moueris, nec inde exibo; sed
[si] habes aliquid contra me, duc me ad potestatem. Cui respondit
auis: Volo causari contra te, et inducam super hoc
testem. Et respondit ei lepus et dixit: Quando inueneris
iudicem, induces aduersus me tuos testes. Dixit ei auis:
Iudex est nobis propinquus, eamus ad eum et discernet
nobis causam nostram. Dixit ei lepus: Quis est? Dixit auis:
Est quidam murilegus qui stat ioxta flumen, et est colens
Deum et est heremita; ieiunat in die et orat in nocte, ex[s]poliatus
a vanis mundi delectationibus, nulli nocens animali
nec effundens sanguinem, herbis tantum nutritus et aqua.
Surge et eamus ad eum, et diffiniet causam nostram. Dixit
lepus: Placet mihi, eamus. Et iuerunt ambo. Ego autem
sequebar eos a longe, vt viderem iudicium illius iudicis. Et
cum videret murilegus illos, rediit ad statum suum, quasi
oraret et flexis genubus. Et videns lepus miratus est sue sanctitatis
atque mansuetudinis. Et accedentes salutauerunt ipsum
ut determinaret suam causam. Quibus precepit vt sibi
causam explicarent, et explicata sibi, dixit eis: Ego senex
sum, et oculi mei caligauerunt, et aures mee grauate sunt,
nec possum bene audire; accedite ergo ad me, vt possim audire
verba vestra. Qui cum audiuissent hoc, accesserunt ad
eum et retulerunt ei iterum sua verba. Illi vero cum confiderent
in ipsum, ait eis: Iam audiui verba vestra et ea que sunt
|
|