Secula, nec rerum laudatrix magna suarum
Etas prima tulit. Visa tangere iuventa
Ardebis, michi crede, senex; me forsitan illac
Coniugis infauste vestigia cara sequentem
Tardius excipies. Veniam, nec tempore multo
Hic michi carcer erit. Proh! si prohibemur adire
Corporeosque iterum ius est remeare sub artus
Occidimus. Tu parce, senex, atque arbiter equus
Igne pari flagrans iuvenilibus annue flammis.
Cerbere, si potuit vates Rodopeius iram
Frangere voce lire, facies nunc coniugis ista
Quid poterit conspecta tibi conspectaque regi
Tartareo? Vereor, ne nostros captus amores
Tentet, et annose redeas, Proserpina matri.
Somnia sunt que fingis amans, et falleris amens.
Massinissa, diu felix, si rata fuissent
Munera Fortune modo! sed, mestissime regum,
Pone modum lacrimis metamque impone querelis.
Dulce meum decus, atque anime pars altera nostre,
O breve solamen, longus dolor, inclita coniunx,
Ibis ad Elisias directo tramite valles
Et michi morte tua gemitum lacrimasque relinques.
Sed sequar; hec miseri superant solatia morbi.»
Obticuit, subiitque sopor; tum fessa parumper
Membra quies sensim subrepens tarda fefellit:
Multa sed in somnis questus, celumque Chaosque
Fortunamque feram incusans hominesque deosque.