LIBER OCTAVUS
De gratiarum actionibus
VIII 1
Tetigi montem et fumigavit, fumum dedit acceptum in suavitatis odorem; percussi petram, et fluxerunt
aque salientes in vitam eternam. Nonne montem tetigi, nonne petram percussi, quando Petrum,
excelsum eminentia scripturarum et firmum veritate doctrine, qui circa vite vesperam ad privatas
et peculiares lectiones ingressus curiosus sibi et otiosus aliis videbatur, impuli precibus, ut
egrederetur, quin immo reverteretur in publicum, fluenta scientie in senio avare non subtrahens,
que iuvenis liberaliter ministrarat? Nonne rediit ad publica commoda, qui tamquam scriba doctus
de thesauro suo proferens nova et vetera sequestratum hactenus magisterii nunc resumet officium?
Nonne diebus istis locutus est mihi et per me multis in libro novello, robuste per scripturam vicariam
prosequens, quod non potest voce iam tremula per se ipsum? Sed quis est hic et laudabimus
eum? Quis? Certe tu es Petrus, et super hanc petram post petram Christum edificabo, quod potero
ad salutem, quantum divina liberalitas dederit, animarum. Ecce, quanti apud te ponderis fuerunt
preces mee; ecce, quantum sollicitudinis ingesserunt, quod quasi reminiscens senis ingenium tam
brevi tempore pertulit tantum opus! Ecce, quantus in rogato affectus, quod exauditionis habundantia
spem rogantis exuberans, que optabantur, obtulit et, quod petitio non presumpsit, adiecit! Sane
profiteor, quod desiderii mei desideratum opus a paternitate vestra recepi et diffiteri non audeo,
quod in eo plus, quam desiderare sciverim, adinveni; mirans sic in preterito esse provisum, quod de
hiis, que circa talia in futuro peti poterant, creditur satisfactum. Verumtamen, ut impetrata venia
loquar, tue humilitatis epistola, que libro comiti detrahere videbatur, quia non decuit, quod intendit,
calumpnie notam incurrit. Quid enim sibi voluit clausula illa calumpniantis epistole, que opus
oblatum prolixitatis, contemptus et furti arguere voluit? Porro prolixum dici non debet, in quo
legentis desiderium, de finis acceleratione suspirans, aliquid appetit ultra finem; non contempnendum,
quod alterius involvens sententias sermonibus circumcisis facit delicias audiendi; non furtivum,
quod ferventis studii pretio et labore longi temporis acquisitum sic est receptum ab aliis, ut
prorogetur ad alios, sic accedens ad alios, quod ab aliis non recedit. Cum enim talia liberalitate distributoris
accrescant et dando melius serventur, in hiis nec furti nec condictione furtiva probabiliter
agi potest. In isto ergo iudicio in delatricem epistolam libere liber obtinuit, ad titulum sue laudis
invitans solius patrocinium lectionis. Quid igitur pro munere tanto retribuam nonnisi me ipsum,
ut, si forte sufficio, totus ad debitum retributionis accedo. Ad ultimum peto, ne turbetur oculus
honoris avidus, si forte pluralis locutionis applausum in pagina presenti non invenit, cum ornatu et
superficie pluralitatis non egeat simplex et pura sinceritas amicorum.
VIII 2
Ab Ungaro missi enses ad Apulum aut future presagium audacie continent aut ad presentis perveniunt
munimenta timoris. Porro multum virtutis enses haberent Ungarie, si Apulum transformarent
in Ungarum, de uno in alterum animi vigore transfuso. Sane qualiscumque fuerit mittentis intentio,
interpretationem tamen recipiens ad commodum applicat, liberalitatem vestram plenis prosequens
|
|