aeternae perditioni tradidit, per universum paene mundum sic obtinet
principatum, quatenus nullus ad regimen pontificale vel abbaticum sive
ad officium qualecumque ecclesiasticum perveniat, nisi per ipsum.
Quis, quae dicturus sum, audit, dolens non obstupescit? En Christus verus
Dominus, pastor bonus, suo gregi sollemne et salutare bonumque dedit
praeceptum, quod oblivioni tantae proiectum est, ut nemo appareat qui
eius iam reminisci audeat. Vultis audire quod est illud? Gratis - inquit -
accepistis, gratis date. E contra vero impia cogitatio quae maligne semel est
exorta in impii Simonis corde et quae illico est damnata a tanto apostolo
cum suo auctore, ubique sic est sparsa sollemniter, ut nemo fere ad altaris
officio accedat, nisi prius agat opere quod idem cogitavit nequiter corde,
et donec eidem maledictioni tanto profundius se subiciat, quanto esse noscitur
peius malum facere quam cogitare. Utinam haec maledictio illos
percuteret tantummodo qui Dei donum vendere aut emere praesumunt
audaci corde et impio! Verumtamen hic tam noxius est reatus, ut non solum
qui faciunt et qui consentiunt, verum etiam eos qui facientibus non resistunt
et obpugnant, sic poenaliter obliget, quatenus maledictione quae
Simoni a Petro est illata minime procul dubio careant. Ne forte mentiri me
arbitremini, quid de hac re noster patronus sentiat beatus Ambrosius audite.
Ait enim: «Nam et lepram cum Giezi a sancto suscepisse se credant
Heliseo, qui gradum sacerdotalem se existimant pecuniis comparare.
Nam, sicut validioribus morbis capite vitiato reliquum necesse est corpus
inundatione superioris morbi letaliter irrigari, ita et ii qui caput videntur
esse ecclesiae, morbo pestifero fraternum vitiant corpus, ut nihil ex totius
corporis compage insauciatum possit evadere, quod neglegentium sacerdotum
vitiositatis mortale non infecerit virus. Ita videas in ecclesia passim
quos non merita sed pecuniae ad episcopatus ordinem provexerunt». Verumtamen,
|
|