quia pater suus dederat Bremetensi monasterio. Tunc monos
acephalus ait: «Si mihi dederis abbatiam et contra abbatem
meum tenere feceris, cartas patris tibi reddam». Tunc Ardoinus
ita dixit, ut fieret statym quippe Iude pedagogus furatus est cartas,
reddidit Ardoino. Nec mora: ipse marchio duxit secum Romam,
obtulit maximam pecuniam pape et dedit ei consecrationem.
Quo audito, Bremetensis abbas grave pertulit. Abiit ad
domnum papam, retulit per ordinem quomodo contra Deum et
Ordinem suum gesserat. Tunc domnus papa, cognita veritate,
dato anathemate, iussit ut nec abbas Seret, et in iussionem sui
patronis rediret deditque licentiam ut quicumque vellet adiuvare
eum, ex suo deposito liberam haberet facultatem et benedictionem.
Nec mora: abbas perrexit ad Maginfredum, petiit misericordiam
de suo oberrato, ut per licentiam pape, si posset, eum
quocunque ingenio caperet. Interim Maginfredus preparat se ad
capiendum Leviathan. Incepit et perfecit. Insuper omnibus modis
iuravit ita dicendo: «Ego Oddo monachus diebus vite meae
amplius Bremetensem abbatiam non accipiam, neque sine licentiam
domni mei Gottefredi abbatis abbatiam nec prioratum habebo».
Sic callide liberatus, oblitus sacramentum et omne firmamentum,
ad priorem recursit delictum. Ita se habuit domnus
imperator Heinricus donec regnum venit. Cognitis omnibus
eius nequiciis, cunctis videntibus episcopis qui aderant detestabilem
sarrabaitam cepit, baculum fregit atque superbum de sede
deposuit. Insuper, ut numquam de claustro exiret, firmiter precepit.
Nec multum cum fratribus permanens, inter eos discordiam
ponens. Hoc abbas vidit; illum abscedere maluit quam
totam congregationem in precipitium mitteret. Dedit ei unum
prioratum ut vel hoc sufficiens quiesceret. Quo accepto, nec
quievit sed quiquid in aeclesia invenit, libros, calices, crucesque