«flagellat omnem filium quem recipit». De quibus illud
accipitur: «Non in finem irascetur». Reprobis autem Deus
irascitur eternaliter, quia iustum est ut quod impius in suo
prevaricatur eterno, Deus ulciscatur in suo. Nam licet peccandi
facultas illum dimittat, ipse tamen non dimittit voluntatem
peccandi. Scriptum est enim: «Superbia eorum,
qui te oderunt ascendit semper».
(4) Non humiliabuntur reprobi iam desperati de venia, sed
malignitas odii tantum in illis excrescet, ut velint illum
omnino non esse per quem sciunt se tam infeliciter esse.
Maledicent Altissimo et blasphemabunt Excelsum, conquerentes
eum esse malignum, qui creavit eos ad penam et
nunquam inclinatur ad veniam. Audi Johannem in Apocalypsi
dicentem: «Grando magna descendit de celo in
homines et blasphemaverunt homines Deum propter plagam
grandinis, quoniam magna facta est vehementer».
(5) Voluntas ergo dampnati, licet amiserit potestatis effectum,
semper tamen habebit malignitatis affectum, et ipsa
erit in inferno supplicium, que fuerat in mundo peccatum,
licet forsan et ibi peccatum sit, sed non meritum pene.
Impius ergo quia semper habebat in se reatum ex culpa,
semper sentiet se esse cruciatum ex pena, quia quod ipse
per penitentiam non delevit, Deus per indulgentiam non
remittet. «Ad magnam ergo pertinet iustitiam iudicantis
ut nunquam careant in gehenna supplicio, qui numquam
voluerunt carere in vita peccato. Voluissent utique, si potuissent,
sine fine vivere, ut potuissent sine fine peccare».
Ostendunt enim quod in peccato semper vivere cupiunt,
qui nunquam desinunt peccare dum vivunt.
|
|