eos tractatum et dispositum erat, et quod per singulas ciuitates consules et nobiles ciuitatum
id ipsum iurare facerent. Quo facto, illius diei curia est soluta, et tam imperator quam
reliqui cum gaudio et letitia ad sua hospitia sunt reuersi.
Interea Christianus cancellarius, qui pro consumatione pacis plurimum laborauerat, nacta
opportunitate temporis, cepit per imperatorem et principes suos dare studium et operam
iligentem, ut papa Alexander Maguntinum illi archiepiscopatum auctoritate apostolica confirmaret.
Quod presentiens Corradus, qui in Maguntina ecclesia prius electus et consecratus
fuerat, ad papam accedens ait: “Nouit uestra sanctitas, uenerande pater, nouit uniuersa
hec Romana ecclesia, quod ego uestre persone intuitu, Maguntinam ecclesiam, in qua
canonice electus fueram, inscio imperatore, reliqui et honorem meum, parentes et patriam
pro Dei amore deserui et ad uos in Franciam festinus accessi, exilium patrie preposui et
in labores et angustias quietem meam et otium commutaui. Bene potestis recolere, quantum
catholice ecclesie meus aduentus contulerit et qualiter partem uestram adhuc nutantem
et debilem plurimum roborauerit. Uos autem uestri gratia mihi uicem congruam pro
tempore rependistis, nam primo me in presbyterum cardinalem, dehinc in Sabinensem episcopum,
postremo in Maguntinum archiepiscopum consecrastis. Nunc autem, ut audio,
uultis Christiano cancellario, qui Maguntinam ecclesiam per uiolentiam inuaserat, eandem
conuerso religionis ordine confirmare. Quod multum ab equitate discrepat et a ratione
discordat, ut scismaticus catholico et intrusus canonice electo debeat anteponi. Rogo igitur
et humiliter postulo, ut postquam Deus pacem ecclesie sue reddidit, mihi quoque de iure
mea reddatur ecclesia, ut sicut fui socius tribulationis, ita sim particeps consolationis
et gaudii”.
Cui papa satis benigne respondit: “Deuotionem tuam, fili carissime, quam erga Romanam
ecclesiam et personam nostram habuisse dinosceris, manifeste recolimus et ardorem
fidei tue publice protestamur. Multum nostre parti uester aduentus contulit, multum nostra
ecclesia de uestra societate profecit. Et nos quidem, Deo teste, pro utilitate uestra
sumus ualde solliciti, et facere que uobis expediant, tenemur obnoxii. Nolumus honorem
uestrum minuere set augere, nolumus uobis inferre iniuriam sed gloriam ministrare. Non
debet autem a uestra memoria excidisse quod sepe nobis et nuntiis et literis significastis,
quod si inter ecclesiam et imperium pax non posset aliter fieri, nisi Maguntino archiepiscopatu
a uobis remisso, licet hoc uobis graue resideret plurimum et molestum, tamen pro
bono pacis hanc iacturam equanimiter patiebamini, uolentes honorem ecclesie honori uestro
et illius commodum uestris utilitatibus anteponere. Et ecce imperator cum magna instantia
asseuerat, quod nullatenus in pace ecclesie remanebit, si Christianus cancellarius a Maguntine
sedis fuerit prelatione deiectus. Nos autem absque uestra notitia nullum sue petitioni
adhuc uoluimus dare consensum, nec, uobis ignorantibus, aliquod prebere responsum”.
Tunc Corradus benignam apostolici responsionem considerans, et uoluntatem eius rationi
consentaneam esse cognoscens, consultandi super hoc cum amicis suis a papa inducias
petiit et accepit. Habito itaque consilio, ad papam rediit et humili uoce respodit: “Licet,
reuerende pater, mihi iniuriosum sit pariter et molestum, ut ecclesiam meam debeam sine
|
|