Hinc trucis a gladii iugulis desistite. Finis
Queratur bello civili: patria lucro
Sit satis hec vestro, longo sperata labore
Hactenus. Hanc vetuit semper fortuna rebellis
Quam modo corridens offert victricibus armis.
Iam furor atque mine, iam dira licentia ferri
Cedat, et ad letos successus, hoste subacto,
Omine pax dudum adverso quesita reducat
Victores. Felix, socii, victoria non est
Roboris hec vestri, non armis parta nec ense.
E celo micuit, vobis hanc fata dederunt
Legibus archanis supero manantia nutu.
Ipsa manus opus est supere. Censura rebelles
Celestis stravit. Insonti parcite plebi;
Non edes spolietur inops, non orrea ditis,
Nullus ledatur, nullique iniuria fiat
E populo, quem nos ulnis gestamus amoris,
Quem colimus, titulis dignis efferre volentes,
Cui fuit antiquo venerabile nomen ab evo.
Conducat fraternus amor, que prisca tulistis
Vulnera, preterite nullum meminisse iubemus
Offense, cuius felix oblivio vindex
Optimus est; genus hoc vincendi nobile clari
Nonne viri? fiet vester sic hostis amicus.
Irarum fluctus humili sub pectore fervent
Omnibus infesto, cui non est longa potestas
Nec fortuna favens; subiti discriminis expers
Non erit in cives asper, proprieque ruine.
Iam satis est, venie iam tempus. Desinat omnis
Impetus, et pietas expellat amica furorem.
Hinc odii civilis atrox discedat acredo.
Num scelerum rabies care dominabitur Urbi?
Discurrent vicis num rivi cede rubentes?
Sanguinea num laeta dies maculabitur unda?
|
|