facultas, scribere tamen quae me contingit pro causa fidei contra pestilentes pravi
commenti obiectiones qualicumque non rennuo stilo. Scio enim qui dixit: “Aperi os
tuum et ego adimplebo illud”. Suspicari denique probabilia rerum extorquent indicia,
alio forte in tempore, aut per semetipsum, si vita comes fuerit, aut per complices
suos, si ipse ab hac luce iusto Dei fuerit subtractus iudicio, huius nimirum virulentae
stirpis fruticem redivivo conari ramnifero serere in virgulto. Unde et culpa morosae dilationis
in respondendum, quoniam ex causa contigit necessario interventa, idcirco inpetrandam
veniae fiduciam non titubabitur spes postulanti neglegentiae de torpore frustrata.
Praecavens igitur in futurum non ab re putavi per singula quaeque, quae in qualibuscumque
litteris eius contra catholicae fidei regulam inspiciuntur inserta, et scripturarum
admodum testimoniis et rationabilibus dumtaxat iuxta humanae possibilitatis efficientiam
disputationibus obviare. Si qua vero bene in his prolata habentur, nostris
persistunt adsertionibus roborata. Praeter illa nimirum, quae aut nullius esse momenti
aut ad hanc rem convenientius pertinere non videntur, et idcirco nostro se
refutabant facillime stilo suscipienda.
Denique etsi non praetiosis, quia non mundis, a sorde peccati manibus, de sacris
tamen praetiosa scripturarum thesauris trium horum oblata librorum munuscula ante
praesepe Domini mei pleno supplicique offerre corde optime iudicavi, iuxta illud quod
Domini lege cavetur; “Non apparebis ter in anno vacuus in conspectu domini Dei tui”.
Ideoque indignum duxi ter in hoc anno, qui totum praesentis vitae typice tempus
designat, vacuus in conspectu Domini mei apparere. In hoc utique, ut planius dicam,
conscientiae meae anno, qui per quattuor cardinales virtutes, id est prudentiam, temperantiam,
fortitudinem et iustitiam, quasi per quattuor redeuntia in sese revolvi
tempora supputatur. Quique per quinque exteriores corporis sensus, qui in se ducti
denarii numeri summam concludunt. Quibus additis duobus, hoc est animae carnisque
substantia, efficiuntur simul duodecimus, tamquam per duodecim mensium differentias
lunares vicissim saepius redivivos explicat cursus. His etiam adiciuntur tres
naturalium morum principales effectus cordis animae mentis, ut est illud: ex toto
corde tuo, ex tota anima tua et ex tota mente tua. Per quos centenarius ter ductus
trecentenarii numeri figuram depingit. Quibus nimirum conectuntur sex morales aetatum
distinctiones, id est infantia pueritia et cetera, qui sexies per decem multiplicati
sexagenarii numeri summam deformant. His namque inseruntur diversarum rationabilium
cogitationum distinctae morum per gradus singulos qualitates, veluti sunt spes,
fides, caritas et his similia. Quae quasi multorum dierum calculatius quantitas numeri
multiplicata, veluti in trecentorum sexaginta et sex dierum anni nostri altitudo consurgit.
Huic forsitan profectionis anni coronae psalmista Deo commemorat benedixisse atque
benedicere: “Benedices coronae anni benignitatis tuae”. Corona quippe anni est perfectio
consummatae iustitiae. Quae quidem perfectionis corona non volentis nec currentis,
sed benignitatis et miserantis est Dei. Unde et campi Dei, hoc est humilium electorum
mentes, non a semetipsis, sed ex benignitate miserantis Dei implebuntur ubertate.
In hoc nempe anno divinae benignitatis clementia ubertatis abundantiam largiente,
ut ter non apparerem vacuus in conspectu Domini tres in nomine sanctae Trinitatis
libros, licet inculto editos, non abnuo, stilo, in gazofilatio tamen sanctuarii fideli
recondere manu festino. De hoc igitur anno haec ita moraliter sentiendum existimo.
Allegoricae autem, qui a redemptore nostro secius sacratiusque datur intellegi, in
|
|