philosophia, que parens est sapientie, et in his artibus, quas appellant
liberales, scimus contigisse, cum omnes additamento ad summum
culmen pervenerint. Satis fuit prioribus illis incitamenta
quedam et veluti calcar indidisse reliquis perfectiora inquirendi.
Eodem pacto hunc meum libellum existimo alicuius ingenium
erecturum, qui ea que a nobis aut pretermissa aut errata cognoverit
reddat sua diligentia meliora. Quod ut conentur cui id per
doctrinam ac eloquentiam possunt, vehementer hortor ob utilitatem
communem: hoc enim maxime modo Latine lingue splendorem
ac decus augebit disserentium industria mihique in primis
gratias agent, qui meis ineptiis illos ad scribendi studium et laudem
provocarim.
4 A lectoribus autem veniam peto, si non eam, quam vel rei
dignitas aut opinio eorum requirit, scientiam et elegantiam prestiti.
Malui enim ruditer atque indocte quam nihil scribere, presertim
ociosus et ea de re in cuius extimatione pauci videntur recta
sentire. Ad te vero, virum hac nostra etate omni virtutum et litterarum
genere maioribus comparandum, hunc libellum destinavi
veluti testem amoris erga te mei, ut in tua auctoritate et nomine
conquiescat. Adicietur enim non parum ei favoris et dignitatis ex
tua excellenti virtute, cum omnes extimaturi sint quicquid ad te
deferatur emendatum ac perfectum esse debere. Suscipe igitur
hunc libellum, in quo de vera nobilitate disputatur, de qua cum
alias sepius multos disceptantes audivi, tum vel maxime dudum
disertissimos mihique summa familiaritate coniunctos.
5 Nam cum olim ex Urbe in patriam secessissem aeris mutandi
gratia, venerunt eodem rogatu meo doctissimi mihique amicissimi
viri Nicolaus Nicolus et Laurentius de Medicis, quos ad id pellexeram
precipue nonnullorum, que ex Urbe advexeram, signorum
ostentatione. Hi cum essent in hortulo, quem peregrinis quibusdam
marmoribus celebrem reddere cupiebam parvule suppellectilis
|
|