XXXVIII Et ita dominium de me suscepisti;
Perditrix domestica de me sic fuisti,
Per mundi blandicias me post te traxisti;
In peccati puteum tamdem mox mersisti.
XXXIX Scio me culpabilem: nam in hoc erravi,
Quod, cum essem domina, te non refrenavi;
Sed tu me deceperas fraude tam suavi,
Quomodo delinque ras culpa magis gravi.
XL Si mundi delitia, dolo machinantis
Despexisses, statui, sed et incantantis
Demonis astucias, et Celotonantis
Adhesisses monitis, essemusque cum sanctis.
XLI Sed cum tripudie mundum fraus arisit,
Hanc vitam diutinam firmiter promisit;
Mori non putaveras, sed mors hic allisit,
Quando de palatio ad tumbam te misit.
XLII Hominum falatia mundus habet morem;
Hos magis amplectitur, quibus dat honorem,
Illos fallit citius per necis rigorem,
Et dat post divitias vermes et fetorem.
XLIII Quod tibi, dum vixeras, amici fuere
Iacentem in tumulo nolunt te videre! »
Corpus, hoc intelligens, cepit quasi flere
Et verbis humilibus ita respondere:
Corpus ad Animam.
XLIIII «Qui vivendo potui multis imperare,
Aurum, gemmas, predia, nummos congregare,
Castella construere, gentes iudicare,
Putasne quod credidi tumulum intrare?
XLV Optime nunc video, et est mihi clarum,
Quod nec auri dominus nec divitiarum,
Nec vis, nec pecunia, nec genus preclarum;
Hoc declarant pagine sanctarum Scripturarum.
XLVI Ambo quidem possumus a Cristo culpari;
Et culpamur, fateor, sed non culpa pari:
Tibi culpa gravior debet imputari:
Multis rationibus potest hoc probari.
XLVII A sensato quolibet hoc non ignoratur,
Iura clamant, ratio pariter testatur;
Ut cui plus pre ceteris virtutum donatur,
Ab eo plus utraque tandem exigatur.
XLVIII Vitam et memoriam licet et intellectum
Tibi dederit Dominus sensumque perfectum,
Quibus tu compescere debebas affectum
Pravum, et dilligere id quod erat rectum.